waarom je de verwachtingen juist niet moet waarmaken

Er viel een pijnlijke stilte.

Ik keek vragend naar de deelnemers,

en de deelnemers keken vragend terug.

Nee, erger!

De meesten hadden een verveelde  zeg-jij-het-maar blik.

Daar ging mijn interactie.

Het was mijn allereerste training. Ik introduceerde een communicatiemodel, en ik wilde de deelnemers daar bij betrekken. Want alleen zenden is niet goed. Interactie, daar gaat het om bij trainingen. Ik was toch niet zo maar een leraar die een lesje af draaide, ik was een heuse trainer.

Dus ik stelde vragen aan de deelnemers bij het invullen van een communicatiemodel.

En ik ging trekken.

Ja, precies, dat vreselijke naar de bekende weg vragen dat veel leraren op de middelbare school nog steeds doen. Tenminste, dat hoor ik van mijn dochters.
“Ja, ik weet dat antwoord echt wel, maar ik ga dat niet zeggen hoor! Ben ik weer de uitslover.”

Dat is wat ik gedaan had met mijn deelnemers. Mijn benadering had ze omgetoverd in een middelbare-school-klasje. Als dwarse pubers gingen ze achterover hangen, terwijl ik ze juist actief had willen betrekken bij mijn verhaal.

“Hoe wordt ik nou een heuse trainer?” was mijn vertwijfelde vraag aan mijn mentor.

En zij vertelde me dat het juist díe vraag was, die me in de weg zat.

Het heuse trainer willen zijn.

Alle verwachtingen waarvan ik vond dat ik ze waar moest maken, zaten me zwaar in de weg.

De meest waardevolle les die ik ooit leerde.

doewatjekunt

Die eerste training was meteen de laatste training waar ik dat nog deed, valse verwachtingen najagen. Vanaf dat moment was trainen een feestje. Omdat ik er open in durfde te gaan. Omdat ik durfde te vertrouwen op wat ik kon.

Het is een les die steeds terug komt bij alle nieuwe dingen die ik uitprobeer.

Want steeds zijn daar de verwachtingen.

Verwachtingen over hoe het zou moeten. Verwachtingen die me steeds opnieuw verlammen. Omdat het imaginaire verwachtingen zijn, gebaseerd op een of ander ideaalbeeld.

Pas als ik een tijdje bezig ben, een paar keer flink gevallen ben, en strompelend weer verder ga, besef ik het weer.

Oja..

Het gaat om wat ik kan. Niet om al die andere dingen.

Zelfs als ik nieuwe dingen leer, zijn er altijd de dingen die ik kan. Ik alleen kan. Omdat ik ben wie ik ben.

Daar zit mijn kracht.

Daar kan ik verwachtingen op baseren.

Die verwachtingen kan ik altijd waarmaken.

 

3 thoughts on “waarom je de verwachtingen juist niet moet waarmaken”

  1. Die verlammende verwachtingen, ook ik word er voortdurend door op het verkeerde been gezet. Mijn Nieuwe Leven bijvoorbeeld, wat een deceptie tot nu toe. En wat is het dan moeilijk om die dingen te bedenken die ik wél kan….
    Gelukkig overtreft Zweden altijd weer alle verwachtingen :-)!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.