soms wil ik de zaal uit rennen

Ik ben zo vaak in gedachten dat de hele wereld mij ontgaat. Eén indruk is stof genoeg voor een halve dag. Dus al die andere indrukken mis ik dan.

Ik kan niet goed multitasken, zodat er koude koffie en andere half afgemaakte dingetjes in huis zwerven.

Weinig opmerkzaam vind ik mij, en ik koppelde dat tot voor kort aan ongevoelig.

Gisteren schreef ik al over dat anders-denken stukje (dat woord hoogbegaafd ligt me nog steeds niet lekker). Vandaag sta ik even stil bij de hooggevoeligheid.

Ik voel te veel, en kennelijk is het mij gelukt om dat uit te schakelen. Het laatste jaar laat ik meer toe, en dat is behoorlijk verwarrend.

Ik was laatst bij een lezing waar ziektes in voor kwamen, en ik voelde me opeens heel erg ongemakkelijk. Ik zat midden in het publiek, en kon niet weg, maar dat had ik graag gewild. Een bijzondere gewaarwording voor mij, dat ik fysiek voel dat ik een ruimte uit moet.

Ik voel steeds vaker tranen. Niet van verdriet, maar van ontroering.

Nou ja, ook van verdriet.

Heel langzaamaan begin ik het piekeren in te ruilen voor het voelen. Niet zonder strijd. Want ongemak voelen is niet iets wat me goed af gaat. Helemaal niet omdat het zo makkelijk weg te drukken is met een fijn potje piekeren.

Ik heb er wel eens les in gehad, in voelen. Dan werd ik vanuit mijn angst naar dat gevoel begeleid, en dan bleek dat best mee te vallen.

Maar soms valt het gewoon niet mee. Soms is het ongemak zo groot dat ik de zaal uit wil rennen. En wat doe je dan als de hele wereld de zaal is?

 

 

 

10 thoughts on “soms wil ik de zaal uit rennen”

  1. Ja, wat doe je dan?
    Proberen een ander gevoel op te roepen misschien? Want nu je dit weet kun je dat misschien ook. Hekje er zoveel in. Sinds ik niet meer werk is er ruimte voor van alles. Ook vuur het toelaten van gevoel. Welk gevoel dan ook. Mooi en soms moeilijk.

  2. Vervolg vorige reply (die wegglipte). Het is mooi als iemand op een gevoelige, doorleefde manier zijn/haar diepe gevoelens wil blootleggen en delen wil met anderen. Jouw posts zijn voor mij niet altijd herkenbaar maar bijna altijd de moeite van het ‘proeven’ waard.

  3. Wat doe je dan? Dat gevoel omarmen en er gewoon even laten zijn, je hoeft er niet per sé iets mee… Omarm het, voel het, en begeleid jezelf met prettige gedachten, dat zou ik proberen.

  4. Herkenbaar, dit. Want inderdaad, wat doe je ermee? Jong als ik ben heb ik inmiddels ook geleerd mijn gevoel te verdoven, mijn gevoel te ontwijken. Ik weet soms niet zo goed hoe ik bij mijn gevoel moet komen. En als ik dan bij mijn gevoel kan komen, wat doe ik er dan mee? Wat doe ik als ik de gevoelens van een ander overneem en dit gevoel heftig is? Wat doe ik met mijn eigen gevoel als dat tot een hoogtepunt komt? Laat me het weten als jij het weet, misschien kan ik er dan ook wat mee…

  5. Hier ervaar ik diezelfde moeite om bij m’n gevoel te komen. Ik heb het pas echt mogen leren toen ik die workshop deed “hoe je gehoorverlies een plaats te geven”. Pas toen ontdekte ik dat ik ook gevoel mocht uiten en niet louter blij hoefde te zijn met mijn vervangende apparaatjes.

    Mooi geschreven, JJ…

Laat een reactie achter op eigentumswohnung verkaufen darlehen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.