Ik was woensdag op een onderwijsconferentie, en vandaag schreef ik mijn blog voor HetKind over die conferentie. Ik kon alles nog even nalezen, want ik had woensdag een schrijftolk bij me.
Ik lees de woorden van een hoogleraar. En die meneer zegt zomaar wat ik al eerder in blogs beweerde.
Meten is doden. en Wat is het dat we meten?
Die blogs van mij, die waren vanuit een soort gut-feeling geschreven. Een gevoel dat het niet klopt. En nu hoor ik een verhaal waarin heel zorgvuldig uit de doeken wordt gedaan dat het ook niet klopt. Dat die neiging om alles te meten, en in protocollen te stoppen meer kapot maakt dan je lief is.
Er worden scherpe vragen gesteld over de manier waarop we het onderwijs nu regelen. Het mooie is dat ik bij al die vragen weet: Dat doet die school waar ik nu stage loopt goed!
Jee, wat is dit een ordinair zie-je-wel-ik-had-gelijk blog. Maar ik vind dat ik dat een keer mag. Ik zet genoeg vraagtekens bij mijn eigen gedachten, een uitroepteken mag ook wel eens een keer.