Meten is doden

Al heel vroeg heb ik de carrière van mijn zoon uitgestippeld.

Ik had door dat er in de techniek nog brood te verdienen zou zijn, dus probeerde ik het met computers. Dat lukte niet, maar gelukkig kon ik hem warm krijgen voor Scheikunde.

Vriendinnetjes van hem, die niet iets in de techniek deden ontmoedigde ik met succes, want dat leidt maar af. Hij heeft er nu eentje die geneeskunde doet. Daar doe ik het maar mee, je kun niet al te kieskeurig zijn.

Nu nog zorgen dat hij promoveert.

Dan kan ik het loslaten. Dan is het tijd om plannen voor mijn kleinkinderen te maken, je kunt niet vroeg genoeg beginnen.

Belachelijk?

Ja, maar waarom doen we met zijn allen dan vergelijkbare dingen?

Werkgevers maken functieprofielen, en zoeken net zo lang tot ze iemand vinden die daar voor 100% in past.

Voor opleidingen zetten we de eindtermen vast, en we vinden opleidingen pas goed als alle leerlingen die eindtermen halen.

Voor alles wat je onderneemt maakt je een plan, heb je een doel. En je bent pas geslaagd als je dat doel weet te halen.

Zelfs uitgevers willen alleen nog maar investeren in schrijvers waarvan ze van te voren weten dat die succesvol zullen zijn. En of zo’n schrijver van zijn succesvolle boek dan alsjeblieft een serie wil maken.

En als ik de vrouwenbladen mag geloven stellen we een hele lijst eisen op voor onze toekomstige partner.

Onze hele maatschappij richten we in op basis van voorspelbaarheid.

En wat we niet kunnen voorspellen, verbieden we, of we verzekeren het (al dan niet verplicht).

Het enige dat we nog aan de ander zien, is alles wat niet aan die voorspelbaarheid voldoet, vooral in negatieve zin.

We zien dus wat iemand niet kan, in plaats van wat iemand wel kan.

Welk bedrijf probeert in een gesprek het beste uit een sollicitant te halen, en durft daarbij de eigen eisen even opzij te leggen? Omdat ze nieuwsgierig zijn naar manieren waarop deze sollicitant een bijdrage kan leveren? Manieren waar het bedrijf zelf nog niet aan heeft gedacht?

Welke school is er nog écht op gericht het mooiste van het kind tot ontwikkeling te brengen? Dat mooiste in een kind, uit zich in precies dát gedrag waar scholen juist het meeste moeite mee hebben. Dat mooiste wordt ontmoedigt, of zelfs geweerd.

Wie zegt er nog ja, tegen een waanzinnig plan?

Nee, we blijven gokken op de voorspelbaarheid.

De data worden steeds bigger, en ze zeggen steeds minder.

Meten is niet weten.

Meten is schijnweten.

Meten is alleen maar zien wat je wil zien.

Meten is je meetlat heilig verklaren.

Meten is weggooien van alles wat je niet kunt meten. En dat is nog al wat.

Meten is doden. Creativiteit doden.

(Nee dat rijmt niet, als je per se iets op rijm wil: “Keten is weten”)

Stop met meten, gooi de meetlat weg, maak je hoofd leeg en begin met kijken, luisteren, voelen, proeven, ruiken.

Elke keer opnieuw.

En keet eens wat vaker.

 

 

 

 

8 thoughts on “Meten is doden”

  1. Helemaal mee eens. Meten is het vastleggen van wat men al weet waardoor men tegelijkertijd het onontgonnen gebied van wat men nog niet weet weer wat groter maakt.

  2. Je hebt zeker gelijk, aan de andere kant is mijn mening dat het meten een schijnwerkelijkheid oplevert. Hier krijgt de creativiteit wel alle kans om de cijfers zo te beïnvloeden dat het wel uitkomt. Veel reorganisaties zijn op papier een succes in de cijfers, maar de werkelijkheid ziet er heel anders uit. Dat geldt natuurlijk ook voor die sollicitant. Hij kan wel alle eindtermen hebben gehaald en er toch helemaal niks van bakken.

    Ik voel mij momenteel gevangen zitten in die cijfers van anderen. Ze willen met cijfers aantonen dat alles goed zit. De grootste misrekening die je kunt maken. Hoe goed je ook kunt rekenen. Dat we juist door diezelfde cijfers en het vermeende bewijs dat sommigen daaraan ontlenen, in een crisis zijn beland, is niet uit te drukken in een cijfer…

  3. Je hebt orde nodig om er chaos tegenaan te zetten. Juist omdat zo veel mensen en organisaties (en scholen) van alles plannen zijn er ook mensen die daar lekker tegenin gaan. Die zeggen: als jullie A bedacht hebben dan ga ik lekker het hele alfabet doen… behalve de A.

    Ik ben wel blij met die ordelijkheid, dat voorspelbare, dat alles willen plannen van anderen om mij heen. Waar nodig gebruik ik het. Waar ik kan ontloop ik het en doe ik lekker mijn eigen ding. Never grow up. Heerlijk.

    En je kunt er zo lekker tegenaan schoppen en over klagen ook. Heerlijk!

    1. Yep, die wisselwerking is nodig.

      Ik zou inderdaad in de chaos om een beetje orde gaan roepen.

      Sterker nog, dat heb ik al gedaan. Want ik vind dat de iederwijs scholen die in alles het kind volgen, niet goed bezig zijn.

      Ik heb eens een plan bedacht voor een school die beide aanbiedt. Heel veel structuur, tot alles los. En dan per kind kijken wat die op welke manier volgt. Het mooie is dat je de leraren dan ook tot hun recht laat komen. Want sommige leraren zijn goed coaches, en sommige leraren kunnen heel goed frontaal les geven. Prachtig toch als je dat beiden hebt?

  4. Ja, zo is het. Ik had zelf ook altijd de neiging alles te willen regelen, te weten hoe het over twee jaar en drie maanden zou zijn etc., dacht dat dat veiligheid was. En nu ik besloten heb te stoppen met werken komt er opeens ruimte! Probeer ik met de dag te leven en te genieten van wat zich voordoet. En het werkt!
    In de zorg wordt steeds meer gemeten en worden steeds meer lijstjes gemaakt. Aan de hand van die lijstjes mag je een patiënt wel of niet behandelen, en dan precies zó lang, of hij/zij wil of niet. En als we dan niet uitkomen grijpt men in en krijg je minder budget. Die lijstjes en regels zijn onderdeel van de veiligheid van de geldschieter/zorgverzekeraar. Een veiligheid waar ik niets meer van begrijp.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.