Het was denk de eerste training die ik ooit kreeg.
Mensen zijn erg beïnvloedbaar bij hun eerste trainingen, ik vraag me af of trainers daar wel voorzichtig genoeg mee zijn
Ik was dus erg beïnvloedbaar, en ik heb me van alles laten aanleunen. Over wat goed was en wat niet.
Reactief was niet goed bijvoorbeeld. Proactief. Dat moest je zijn!
Dit was in de tijd van “Niet morgen maar nu!”, later werd dat “Dromen, durven doen”. Veel is er niet veranderd.
Ik heb dus een proactief jasje aangetrokken. Verantwoordelijk voor mijn eigen geluk, the road least taken, uit de box, uit de comfortzone . . . alle tegeltjes heb ik braaf geslikt.
En nu pas mag ik van mezelf weer lekker reactief zijn, en ik vind het heerlijk.
Dat pro-actief scheppend bezig zijn was één van mijn grote worstelingen toen ik mijn theater maakte. In mijn eentje, in mijn hoofd bedenken wat ik allemaal ga doen op dat podium. Gekmakend, vond ik het.
Hoe anders is het op de Vallei. Daar is het vooral een kwestie van reageren op wat zich aandient. Daar is het een kwestie van beschikbaar zijn, met heel mijn wezen. Daar is Zijn belangrijker dan Doen. (Nee! geen tegeltje van maken. Lees hem alleen in deze context, alsjeblieft.)
Nu krijg ik heel erg de neiging om een alinea te beginnen met “Natuurlijk…” waarin ik uitleg dat ik daar ook lessen voorbereid. Maar die alinea zou een verontschuldiging betekenen. Een ontkrachting van wat ik daarvoor vertelde over het belang van beschikbaar zijn.
Laat ik dat nou eens niet doen.
Laat ik het lef hebben om het daar bij te laten: het gaat meer om wie ik ben, dan om wat ik doe.
Want die voorbereiding is mijn leven. Alles wat ik meemaak, alles wat ik hoor en lees, alles wat ik binnen laat komen en daar zijn werk laat doen. Dat ben ik.
Ik durf nu eindelijk te vertrouwen dat dat genoeg is.
Want precies dat vertrouwen maakt dat ik een vijver ben. Waarin de ander zich kan spiegelen, én in kan duiken.
Dat is mijn rol op de vallei. Niet die van de bedenker van leuke lessen. Dat laatste hoort bij de rol die ik ooit ten onrechte aangetrokken heb, die proactieve rol. Ik kan die rol rustig afleggen, want als ik niet hoef, bedenk ik toch wel weer wat leuke lessen hier en daar.
En dan de verhalen.
Nog steeds wil ik graag verhalen vertellen. Maar heel misschien betekent deze ontdekking dat ik de verhalen niet moet bedenken, maar dat ik de verhalen moet zijn.
en het paradoxale is:
nu ik niet meer proactief doe, ben ik proactiever dan ooit…
Wat grappig, ik had net zelf gisteren een les over reactiviteit en proactiviteit. Mijn eerste reactie op jouw berichtje was dan ook: ik ben het niet met je eens. Maar toen besefte ik dat het een verschil van definitie was.
Definitie in mijn les:
Reactiviteit = reageren vanuit oude patronen. Vanuit angst en oordeel.
Proactiviteit = stoppen met je primaire reactiepatroon, voelen bij jezelf en kijken hoe je wilt reageren. En dat wel of niet uiten.
En volgens mij, is dat weer aardig hetzelfde als wat jij ervaart.
Ja, dat is dus wat gebeurt in trainingen. Dat er een oordeel komt te liggen op bepaald gedrag. Ik zou willen dat het iets subtieler zou worden gebracht.
De letterlijke betekenis van reactief is reageren op wat er is. Als je dat tegen proactief zet, is het verschil dus dat je, als je reactief bent, niet de eerste zet doet.
Dat hele oude patronen gedoe, is een ander verhaal.
Nadeel van dit soort lessen is: Niet mogen oordelen, is op zich al weer een oordeel.
Eigenlijk was het wel vrij subtiel in deze lesdag. Er werd ruimte geschept om te ervaren wat je eerste, primaire reactie is. Om te ontdekken dat deze vaak niet vanuit je hart is, maar vanuit die patronen.
Veel van mijn reacties zijn ook zo, gebaseerd op angst dat ik het niet goed doe. Terwijl ik eigenlijk graag vanuit mijn hart, in het moment wil reageren op wat er is. Niet vanuit de chagrijnigheid die ik meeneem van eerder moment.
Naar mijn idee bedoelen we hetzelfde, hebben we hetzelfde inzicht, maar geven we er andere woorden aan. Of mijn woorden zijn gewoon niet helemaal duidelijk, want dat blijft met het geval met woorden. Maar ook dat is een ander verhaal.
En er was juist veel aandacht voor het niet oordelen, het ging om het ervaren en vanuit daar een keuze maken.
Fijn dat er ruimte was. Dan is het mooi. Mogen ontdekken hoe je reageert, en leren luisteren naar je hart.
En ja, we bedoelen hetzelfde. 🙂
Mooi. Heel erg mooi! Punt.
Dank je.
Net je site bekeken. Authentiek trainen, dan ben je tegelijk ook voorzichtig met je trainees. 🙂