Reflecteren, dat is zo’n beetje mijn natuurlijke staat.
Daarom vind ik bloggen ook zo leuk.
Niets doen, mijmeren, indrukken voorbij laten komen, omdraaien en nog eens voorbij laten komen, andere belichting kiezen en nog eens voorbij laten komen.
Daar heb ik tijd voor nodig, daarom noem ik mij een introvert, dan snapt de buitenwereld dat ook. Een beetje.
En het dan zo druk hebben, dat er helemaal geen tijd is voor mijmeren. Nou ja, die tijd is er wel, maar dan ben ik zo moe en vol dat alle beelden door elkaar lopen.
Vreemde gewaarwording.
Nog vreemder is dat ik kennelijk prima functioneer. Dat ik ook kan handelen zonder dat ik weet waarom ik zo handel. Dat ik kan improviseren. Dat mijn hoofd daar helemaal niet bij nodig is. (Ja dit is een uitleg van mijn blog van eergisteren)
Het werkt, maar ik weet niet hoe het werkt. Maar nu heb ik vakantie. En dus veel tijd om daar eens lekker over te mijmeren.
Het heeft te maken met overgeven en vertrouwen, dat weet ik intussen wel. Daar komt nog een blog over.