Leren is dubbel.
Nieuwe dingen ontdekken, aha erlebnissen, vallende kwartjes, ontroerende momenten.
Dat zijn de jubelmomenten van het leren.
Maar er zijn ook die andere momenten.
De momenten waarop je wilde dat je het net even anders had aangepakt.
De momenten waarop je beseft dat je iets wil, maar niet kunt.
De momenten waarop je niet weet hoe je iets moet aanpakken.
Wat ik dus echt niet weet is wanneer het wel en wanneer het geen goed idee is om mijn CI’s uit te doen. Maandag deed ik het, en het leverde iets op. Dinsdag wilde ik het, maar er kwamen zoveel vragen op me af, dat ik besloot het niet te doen.
Achteraf vraag ik me af of ik niet had moeten doorzetten. Ik weet het niet.
Zo zijn er veel dingen waarbij ik niet weet of ik het goed aanpak.
Niet erg.
Dat is leren.
Maar het zijn dus niet de jubelmomenten van het leren.
Die momenten toestaan, is een heuse klus voor iemand die een stiekeme perfectionist is.
(Dat stiekeme is omdat ik weet dat perfectionisme niet goed is, en ik dus niet perfect ben zolang ik die eigenschap bezit.)
Wel goed om te beseffen dat kwetsbare gevoel. Want ook kinderen kennen naast de jubelmomenten de kwetsbare momenten.
Ik weet nu wat daar bij nodig is.
Vertrouwen.
Ik bedoel.. ik kan best tips gebruiken, een beetje structuur (mental note: daar nog een blog over schrijven), adviezen, informatie, training…
maar bovenal heb ik vertrouwen nodig.
Om die kwetsbare momenten toe te staan. Want die momenten geven mij al heel veel informatie en training. En van daaruit kan ik mijn eigen tips en adviezen ontwikkelen.
En over die structuur volgt dus nog een blog.
Dit stuk is een deel van mijn zoektocht naar een rol voor mij in het onderwijs met mijn slechte gehoor, op een bijzondere basisschool, de Vallei.
Vertrouwen is het basiselement van alles. Van vriendschap, van kwetsbaar durven zijn, van durven leren.
Van bloggen over jezelf en van leren en durven omgaan met onze beperkingen. Vertrouwen in anderen en vertrouwen in onszelf.