Hoe een ambtenaar een expertrol kan vervullen (ja dit gaat over de GGZ)

Ik heb nog al wat beroepen gehad.

Dat levert mooi materiaal op voor mijn theater.

Maar niet alles kan ik gebruiken. Zo veel tijd is er niet.

Zo heb ik het niet eens over mijn baan als ambtenaar ontslagrecht.

Ik heb 3 jaar lang ontslagaanvragen beoordeeld. Niet echt natuurlijk, want de beslissing wordt genomen door een commissie van drie:
– een vertegenwoordiger van een werkgeversorganisatie,
– een vertegenwoordiger van een vakbond,
– en de directeur va het arbeidsbureau (nu UWV).

Jaja, die GGZ komt. Ik bouw de huiver langzaam op, lees verder.

En ook weer wel, dat zelf beoordelen. Want ik schreef de beslissingen. Vooraf. Mét conclusie. En soms moest die vanwege het besluit helemaal omgegooid. Maar niet vaak. Vaker moest er een klein beetje geknutseld aan de conclusie.  

Vertegenwoordigers van belangenbehartigers zijn een beetje voorspelbaar.

Had ik een juridische achtergrond? Welnee! Mijn baan als sollicitatietrainer kwam te vervallen, en hier was nog een plekje. 

Ik  kreeg een juridisch bijspijkercursusje (nou ja, er was een keer een thema dag, toen ik al een half jaar bezig was). “Het is niet zo moeilijk”, zeiden ze: “je pikt het zo op”. Kijk gewoon wat je collega’s doen, luister mee als ze een iemand aan de telefoon hebben.

Wat ik niet wist mocht ik vragen aan die collega’s , die ooit dezelfde korte bijspijkercursus had gehad, maar die al wat langer mee gingen.

En het werkte, want wij voorspelden toch zo vaak precies wat de commissie ging doen? Nou dan !

Naast het behandelen van aanvragen voor ontslagvergunningen, gaven we informatie, via spreekuur en via de telefoon (telefoneren kon ik toen nog).

Ik heb daar aan de telefoon geleerd om rustig en zakelijk te blijven. Soms werden bellers heel emotioneel. Ik bleef altijd kalm en vertelde precies hoe het zat. Zelfs al was dat niet altijd wat de beller wilde horen.

Vroeger was ik trots op mijn zakelijkheid. Ik toonde begrip, en hield het bij de feiten. 

Als ik terugkijk was ik onderdeel van een systeem dat individuen in de knel terecht liet komen.

Als ik terugkijk speelde ik heel naïef met vuur. Aangemoedigd door mijn omgeving.

Het volgende speelde al lang geleden (toen het ontslagrecht nóg minder soepel was):

– “De inkomsten van mijn praktijk lopen terug, kan ik een ontslagvergunning aanvragen?”

– “Ja, dan moet u cijfermateriaal overleggen, en een lijst van het personeel, want degene die het laatst in dienst is gekomen,  moet als eerste worden ontslagen.”

De gevraagde informatie is binnen.

– “Wanneer kan ik de vergunning ontvangen?”

– “Dat duurt vier tot zes weken. En helaas, uw vergunning komt hoe dan ook te laat. Ik zie dat het tijdelijke contract net stilzwijgend is verlengd. Er staat in het contract geen mogelijkheid van tussentijdse opzegging. U kunt dus zelfs mét vergunning pas aan het einde van het contract opzeggen. Dat is over een jaar. Tegen die tijd is de vergunning niet meer geldig. U kunt de zaak beter intrekken, en volgend jaar terugkomen.”

– Gevloek aan de andere kant: “Dan ben ik failliet! Die cijfers zijn overduidelijk! En mijn werknemer is het enige personeel dat ik heb. Het is zo klaar als een klontje.”

– “Daar mag ik niets over zeggen meneer, maar het ziet er inderdaad niet gunstig uit, financieel gezien.”

– “Maar mijn werknemer snapt de situatie, hij ziet ook dat het niet anders kan Hij wil meewerken om het contract eerder te beëindigen.”

– “Uw medewerker kan niet aan zijn ontslag meewerken, anders loopt hij zijn uitkering mis. Ik waarschuw vast: u kunt ook niet alsnog samen een contract opstellen mét tussentijdse beëindiging, want ik heb hier een kopie van het contract zoals het nu is.”

– “Jullie helpen de kleine ondernemer de bodem in, weet je dat?”

– “Mijnheer, dit zijn nu eenmaal de regels. Als u ons eerder advies had gevraagd had u dit kunnen voorkomen.”

Oh, wat had ik een gelijk.

En oh wat was ik trots  dat ik het allemaal zo goed uit kon leggen.

En oh, wat was ik trots dat ik kalm bleef.

– Mijnheer, ik vind het heel vervelend voor u, maar  als u geen vragen meer heeft, en in plaats daarvan alleen maar blijft schelden moet ik het gesprek helaas beëindigen.

Bah.

Pas later toen ik het zelf met instanties aan de stok kreeg, snapte ik hoe arrogant je kunt worden, achter de façades van de macht.

Oh, ik heb ondernemers die wel op tijd belden, goed kunnen helpen. Ik heb werknemers die onterecht werden ontslagen ook goed kunnen helpen. Ik was onpartijdig en eerlijk.

Maar toch: Bah!

En dit ging dat nog om recht toe recht aan materie. 

Beslissen over GGZ is andere koek. En die gaat precies zo opgediend worden, en die wordt net zo heet gegeten, om maar even wat spreekwoorden door elkaar te halen.

Hoe gaan  de ambtenaren van de gemeente die over inzet van GGZ zorg beslissen dat straks doen? Die gaan zich gesterkt door hun omgeving als experts gedragen. Ze blijven onpartijdig en netjes. Ik weet hoe het gaat.

– Tja mevrouw, we moeten allemaal bezuinigen en zo zijn de regels. Er is nu eenmaal onvoldoende indicatie. Ja, ik snap dat u dat anders ziet. Zal ik het u nog een keer uitleggen? Mevrouw, blijft u klam. Mevrouw, ouders hebben een voorbeeld gedrag. U bevestigt op dit moment alleen maar ons vermoeden dat er wellicht in de opvoeding nog het een en ander kan gebeuren. Mevrouw … ?

 

De sectoren waar ik wél wat over zeg in mijn theater:

– Verzorigingshuizen

– Kinderbescherming

– Onderwijs

 

Koop een kaartje!

 

Oh, en lees ook  de andere kant van dit verhaal. (En in de reacties daarop, weer deze kant. Het laatste woord is niet gesproken)

 

En een mooi blog van een psychiater over deze kwestie. Lezen !

9 thoughts on “Hoe een ambtenaar een expertrol kan vervullen (ja dit gaat over de GGZ)”

  1. Dag JJ,

    Ik bewonder je blogs en ben het (bijna) altijd met je eens. Ik volg ook dit betoog maar je laat je ook voor het karretje spannen van de GGZ lobby. Het artikel waar je naar verwijst is een broodje aap verhaal van de machtige GGZ lobby. Het klopt van geen enkele kant, ik weet dat omdat het mijn dagelijks werk is, en ja ik voel me aangesproken.
    We zijn in jeugdzorg -land hard bezig om de jeugdzorg (incusief jeugd GGZ) bijeen te brengen onder regie van gemeente. Daar valt veel positiefs maar ook negatiefs over te zeggen. Ik werk 32 jaar in de jeugdzorg en ik ben er van overtuigd dat dit een kans is om eindelijk de jeugdzorg te transformeren naar een werkbaar systeem in dienst van de jeugdige en zijn/ haar opvoeders. Jeugdige en de vraag centraal en geen zorg opdringen die niet gevraagd is of nodig is. Dat vind (een deel van..) de Jeugd GGZ erg vervelend en ze doen er daarom van alles aan om gemeenten en gemeente ambtenaren belachelijk te maken. Dit artikel komt uit hun koker en ik kan je nog veel andere voorbeelden laten zien. Er is echter geen ambtenaar die het werk van een deskundige uit de GGZ zal of wil gaan overnemen. Waar de gemeenten zorgen over hebben is de almaar toenemende vraag naar (vooral) GGZ zorg. Volgens de nieuwe DSM IV heeft iedere kind wel een psychiatrische stoornis en moet behandeld worden. Is het zo vreemd dat de overheid daar kritisch over is? Kunnen drukke kinderen ook anders worden ondersteund? Of mogen ze soms een periode druk zijn? Ligt de lat niet te hoog voor kinderen? Kunnen of moeten ouders zelf de regie over de opvoeding pakken, kunnen we ze daarbij ondersteunen of kunnen ze elkaar ondersteunen? Gemeenten proberen hier antwoorden op te vinden maar stuiten daarbij op die sterke GGZ lobby, die vooral verwijzingen wil van huisartsen. Natuurlijk is de GGZ deskundigheid hard nodig. Maar gezien de sterk gestegen zorgkosten hebben gemeenten terecht de ambitie om ervoor te zorgen dat de zorg vooral terecht komt bij diegenen die dat het meest nodig hebben. Niet de hoofdrol (bepalen welke jeugdige welke zorg krijgt) maar wel een rol om kaders te stellen.

    Zie ook:
    http://peterpauldoodkorte.wordpress.com/2013/08/22/als-woorden-tekortschieten/

  2. Beste broer van JJ en JJ,
    Sorry hoor, maar JJ had helemaal gelijk. Zo zal het gaan.
    Wat jij hier zegt, Peter, over het in het wilde weg labeltjes plakken door de GGZ is precies wat alle oningevoerde leken altijd zeggen. Sterker: ik zei het vroeger ook. Ik ga iets doen wat ik echt helemaal nooit doe, maar ik ga je aanraden om een blog van mij te lezen. Niet het blog over mijn zoon van 21, die schizofrenie had en in juni zelfmoord pleegde. (En die van jongsafaan meerdere labels had, wat ons erg hielp om hem te begrijpen, de juiste hulp te zoeken en zelf overeind te blijven. En dus aan het werk en belasting betalend.) Maar het blog over de tijd toen ik nog van niks wist en dezelfde vooroordelen had als jij nu. Hier staat het: http://www.deblogacademie.nl/de-geheime-tics-van-een-blogger/

    Praten we daarna verder.

  3. Het artikel dat een cursus van 6 dagen een ambtenaar tot kinderpsychiater maakt is natuurlijk niet waar. Dat is een onjuiste voorstelling van zaken. Maar dat de gemeente gaat beslissen of en welke hulp een kind nodig heeft bij psychische problematiek is wel waar. Staat letterlijk zo in de memorie van toelichting.
    De gezondheidszorg voor kinderen en juegdigen gaat wel degelijk uit de zorgverzekering. Dat zou je met de kindergeneeskunde eens moeten proberen.
    Daar tegen is vanuit de (jeugd) GGZ veel verzet. Dat klopt, Maar ook vanuit huisartsen, kinderartsen en vooral vanuit ouders. 10 duizenden tekenen de petitie op http://www.petiejeugdggz.nl
    Dat kun je lobby noemen, maar kijk ook eens naar alle argumenten die er zijn. Wij vinden het niet zaomaar niet leuk. Nee , wij geloven niet in het op niets gebaseerde wensdenken dat het met de overheveling naar de gemeente beter wordt . In Denemarken is het mislukt. En verder is er geen enkel onderzoek naar gedaan. Zo zijn er nog wel heel veel meer bezwaren te noemen. Die staan op onze website onder informatie. http://www.petitiejeugdggz.nl/wp-content/uploads/2013/06/Feiten-en-zorgen-over-de-transitie_1.doc Voor ouders die een kind hebben met psychische problemen wordt het veel slechter. Laten we er niet in trappen, dat er beweerd wordt dat het door de jeugdwet zo’n stuk beter wordt. Dat is een broodje Aap verhaal in het kwadraad. Voor wie daar meer over wil lezen. Zie mijn blogs op artsennet. Daar ga ik op nog veel meer broodjes aap speciaal in, bijvoorbeeld over demedicaliseren en ontzorgen.

  4. Heel herkenbaar. In het verleden beroep gedaan op leerlingvervoer voor zoon. Na verloop van tijd werden de regels aangescherpt (lees: bezuinigd) en kregen we geen leerlingvervoer meer. Ja, een busabonnement of fiets vergoeding maar daar waren we als gezin niet mee geholpen want 3 kleine kinderen die om 3 uur op 3 verschillende locaties opgehaald moesten worden. De houding vd ambtenaren was zoals hier boven. Stuitend! Ik heb gezworen nooit maar dan ook nooit meer bij de gemeente aan te kloppen, wat er ook gebeurd en nu moet ik voor mijn autistische zoon naar de gemeente om (wat voor) een voorziening (dan ook) aan te vragen….. Het is goed twee kanten van de zaak te belichten maar ik heb 1 kant gezien en dat wil ik nooit meer meemaken!

  5. Beste Kitty Kilian,

    Ik ga niet in gesprek met iemand die mij een on-ingevoerde leek noemt. U kent mij niet en u kent mijn ervaring en mijn geschiedenis niet. Ik heb respect voor uw persoonlijke ervaring, jammer dat u dat respect niet op kunt brengen voor mensen die er anders over denken dan u.

    Peter Voerman

Laat een reactie achter op Kitty Kilian Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.