Hij schilderde zo mooi.
Plaatjes waren het, zijn schilderijen.
De mensen werden er blij van.
En toen kreeg hij genoeg van de zoetigheid, en begon hij met het schilderen van de lelijkheid.
Maar zelfs dat werden prachtige schilderijen.
“Kijk hoe mooi de lelijkheid kan zijn”, riepen de mensen.
De mensen voelden zich getroost. Maar de schilder was ontevreden. Hij wilde de lelijkheid in al zijn lelijkheid laten zien.
Hij maakte donkere abstracte werken, maar daardoor kreeg hij nóg meer succes. En hoe meer succes hij kreeg, hoe verder zijn doel verwijderd leek.
Hij wilde pijn schilderen, maar zodra de verf het doek raakte verdween de pijn.
Hij stopte met schilderen, en de pijn groeide. De pijn werd zo groot dat hij niet meer verdween, zelfs niet toen hij zijn kwasten weer op pakte.
En zo smeet hij eindelijk zijn diepste pijn het doek op.
Hij schilderde door toen het donker werd, zonder de lampen in zijn atelier aan te doen.
Tegen de ochtend, werd hij langzaam licht.
Hij gooide een doek over het schilderij en viel in een diepe slaap, werd pas wakker toen het weer donker was. Met een roller witte verf dekte hij de pijn toe.
De volgende dag schilderde hij over de witte verf heen, zijn laatste werk. Een primitief tafereel met de zoete kleuren uit zijn begintijd.
En niemand kon begrijpen waarom juist dit liefelijke werk de toeschouwer zo aan het huilen maakte.
Oh… wat een prachtig blog …
🙂
Pijnlijk mooi geschreven…..
Kreeg er tranen van in mijn ogen.
Je bent een schilderachtige rasverteller!
Prachtig!