Met mijn CI’s klinkt muziek niet meer zoals het moet klinken.
Mijn eigen oude grijsgeraaide muziek, daar kan ik nog wat van maken. Daar laat ik in mijn hoofd gewoon de geluidsband meelopen. En samen is dat nog wel wat. En vaak doen ik het alleen met die geluidsband in mijn hoofd.
Zo heb ik een aantal oude elpee’s in de hand genomen. Dat leverde de serie “Afscheid van muziek”op. Die kun je hier terugvinden.
Tijd voor af en toe een aflevering uit deel 2: “The CD years” (grofweg tussen 1986 en 1991)
In 1991 werd mijn oudste geboren. Tijd voor nieuwe muziek was er niet. Met vier kinderen duurde die periode ongeveer tot 2000. Maar de achterstand op de muziekwereld was al niet meer in te halen. Ik heb nog korte tijd het begin van de muziek van mijn oudste kinderen meegemaakt. System of a Down, Inflames via mijn zoon en James Blunt via mijn dochter.
Ik ben ook aan het werk aan serie 3: “The CI years” muziek die ik voor het eerst met mijn CI hoor. Ik heb van mijn nog thuis wonende dochters een playlist gekregen. (Stevige Rock, de jongste twee zijn muzikaal opgevoed door mijn zoon) Daar ga ik proberen chocola van te maken.
Maar nu eerst:
de eerste aflevering van de CD years.
Paolo Conte Aqualano
Uit 1987.
Ik ben een beetje kinderachtig over iets wat ik zelf niet heb uitgevonden. Als iets een hype is, wil ik er al niet meer aan mee doen.
(Ja stom, bovendien gaat het helemaal in tegen mijn oproep om inclusiviteit. Ik beloof beterschap)
Vreemd genoeg had ik daar hier geen last van. Ik leerde samen met de massa Paolo Conte pas kennen van “Max”, en die CD kocht ik dus.
Ik liep in die dagen stage, en fietste elke dag langs de Rijn van Wageningen naar Arnhem.
Prachtige route, links de heuvelrug met de bossen, rechts de uiterwaarden en de Rijn. En terug andersom natuurlijk.
Met Paolo Conte in mijn oren.
Die paste bij dat mooie landschap.
De trappers die draaien op het ritme van
tetak tetoem te tak tetoem
Daarboven de sprankelende piano tonen die de melodie introduceren, precies passend in dat ritme.
Dat alles op een bedje van violen.
En dan die krakerige, omvloerse stem. Zo klinken alle stemmen nu voor mij. Dus Paolo heeft weinig te leiden van de misvorming van mijn CI’s.
Het werd lente. De uiterwaarden werden elke fietstocht groener, en het voelde alsof ik dwars door mijn dromen fietste.
Deze muziek is voor altijd verbonden met dat stukje Nederland.