Preken

Een preek op zondag.

Hier op mijn blog. Aan de hand van een bijbeltekst. Experiment. Weet niet hoe lang ik dat vol houdt en of het wat wordt.

Een preek zonder te preken.

(Even voor als je me niet kent: God is gewoon de naam die ik geef aan dat wat groter is dan mezelf. Je mag daar ook liefde, Allah, het universum voor invullen. Je mag het ook helemaal zonder doen, zeggen dat er niks groter is dan jij, dat het allemaal in jezelf zit. En dan heb je ook gelijk. Dan bedoel ik de dingen die groter zijn dan het alledaagse. Laten we elkaars onze eigen woorden gunnen, en elkaar niets opdringen)

Want als ik ergens een hekel aan heb is het een verhaal met een moraal. Eendimensionaal al helemaal.

Dus zelfs al heeft die bijbeltkekst een moraal, dan ga ik daar lekker aan voorbij.

Want bij mij gaat het over wat zo’n tekst oproept. Wat het aanroert, binnenin mij. En dat mag wat mij betreft ook best een keer schuren.

Ik begin meteen met een tekst waar een makkelijke uitleg bij past. Oproep voor een ouderwets soort socialisme lijkt het. Of een oproep om maar niet boven het maaiveld uit te steken want de eersten zullen de laatsten zijn.

Maar die uitleg laat ik links liggen.

De tekst gaat over de werkers van het elfde uur.

Je kunt die hier lezen.

Het is een tekst die me diep raakt.

Voor mij gaat het over erbij horen.

Ik heb drie andere teksten daarover.

 

De eerste is van Croucho Marx:

“I don’t care to belong to a club that accepts people like me as members.”

(Croucho Marx)

 

De tweede is van Peter Gabriel, die het mechanisme uit legt in “Not one of us”.

 

“There’s safety in numbers if you learn how to divide.”

(Peter Gabriel)

 

De derde tekst is van Elja, die schreef daar onlangs ook over.

Inclusiviteit, hier staat dat.

 

Dat is waar de werkers van het elfde uur voor mij over gaat.

Er zijn overal groepen.  Je zou zo graag ergens bij willen horen. Al was het maar om gekend te zijn. Gezien te worden. Maar overal wordt je geweerd omdat je niet tot de incrowd behoort.

“You may look like we do, talk like we do. But you know how it is: You’re not one of us.”

(Peter Gabriel)

Ergens zijn er onzichtbare criteria waaraan je niet voldoet. De geheime code van de groep.

En dan komt iemand op je af, en nodigt je uit om deel te nemen. En aan alle anderen maakt hij duidelijk: jullie zijn niets meer waard omdat jullie eerder waren.

Elja schreef het al: “Die ene persoon zul je nooit meer vergeten.”

Er bij horen.

Niet om te verschuilen in de groep. Niet om je individualiteit weg te geven. Niet eens om samen sterk te staan.

Maar gewoon om gezien te worden.

“Noem mij, bevestig mijn bestaan.”

(Neeltje Maria Min)

Op internet zijn er vele groepjes. En soms zie ik ook de “vroeger was alles beter” mentaliteit van mensen die vinden dat het te druk wordt. En die dan op zoek gaan naar iets exclusiefs.

Ik schrik ook elke keer als ik iemand in een tweet zie verkondigen dat ze mensen ontvolgen omdat … (op de puntjes dan een of andere code die je kan breken). Ik voel daarbij iets in mijn buik. Zelfs als het niet over mij gaat.

Geef mij maar iets inclusiefs.

#Blogpraat vind ik daar een goed voorbeeld van.

Iedere nieuweling wordt door meerdere mensen begroet.

Nooit wordt er gezegd: “dat is een domme vraag.” Met veel geduld wordt alles nog een keer verteld en uitgelegd. Voor de zoveelste keer.

Er zijn geen codes die je kunt breken.¹

Die ruimte.

Die ruimte vind ik zalig.

Voor mij is geloven dan ook heel persoonlijk. God is voor mij de stem die zegt: je hoort er bij. Onvoorwaardelijk. Dat is iets dat ik heel diep van binnen kan voelen. En op kan vertrouwen. Het geeft me kracht. Vooral op de momenten dat ik weer eens zo stom ben om me afgewezen te voelen.

Het geeft me kracht om dat gevoel aan anderen te geven.

Amen.

 

¹ Ja, er was die keer dat iemand wat te opdringerig inbrak met een boodschap. Ik was er niet bij. las het achteraf. Ik schrok. Ik dacht: “ze zijn toch niet tekeer gegaan tegen iemand hoop ik?” Ik heb alles terug gelezen. De blogpraters hebben niets anders gedaan dan uitleggen waarom dit moment niet handig was. Niks geen code die gebroken werd. Gewoon gezegd: nu even niet. en ook uitgelegd waarom. (er waren blogreviews, dat is spannend, en je wil dan mensen alle ruimte geven in die korte tijd) Er werd zelfs uitgenodigd om mee te helpen om het op een later moment te doen. Dus nog steeds geldt bij blogpraat: geen regels, geen codes, hartelijk welkom.

9 thoughts on “Preken”

  1. Elja’s blog had ik gemist en ben dankbaar dat jij ernaar refereert. Hier word ik stil van, want het is herkenbaar. Het is de behoefte aan die glimlach, een groet, het gevoel van hé wat fijn dat ik je zie en dan hoef je geen gesprek te voeren. Het is voor mij gezien worden zonder woorden, maar welkom zijn als je daar behoefte aan hebt. Het raakt me diep!

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.