Boos.
En door die bozigheid niet lekker aan mijn verhaal kunnen werken. Ik wilde de pauze gebruiken om het nog een keer aan mezelf te vertellen. Om het daarna op te kunnen nemen. Maar die bozigheid zit in de weg.
Boos op het UWV. Omdat die niet begrijpen waarom de aangevraagde dienstverlening nodig is.
En dan tot de ontdekking komen dat het mijn taak is om ze dat uit te leggen. En dat ik dat in de eerste aanvraag dus gewoon niet goed gedaan heb. Zelfs als een vergelijkbare aanvraag bij een ander kantoor wél direct is goedgekeurd.
Dus boos op mezelf, en dat schiet niet op, weet mijn hoofd. Maar daar zit die boosheid niet. Dus eerst alle rotzooi mijn hoofd uit slingeren, hier op mijn blog. En dan even naar buiten. Wandelen, wentelen, uitwaaien.
En dan een prachtige training geven. Omgaan met een dove collega. De laatste in een serie. Een training waar alle deelnemers blij mee zijn. (De training die wél goedgekeurd was. 🙂
En dan morgen maar verder met dat verhaal.
en zó is het!
Weer heel herkenbaar. Wapper maar flink. RT @jjvoerman: zelfconfontatieblog http://t.co/HhMbBW9f