Een kort verhaal over alles

Voelen was alles voor hem, maar hij mocht nergens aankomen.

Hij was jong, en wist niet dat hij veel meer voelde, dan alleen maar met zijn handen. Hij wist niet dat wat hij voelde, soms van anderen kwam. Van volwassenen bijvoorbeeld. Dat was verwarrend, omdat wat hij voelde vaak niet klopte met wat hij zag en hoorde.

Dat was in de tijd dat hij nachtmerries had.

Toen hij groter werd kwam het denken, en het denken kon hij sturen. Hij stuurde weg van zijn gevoel.

Hij werd stiller, omdat zijn denken niet meer in woorden paste.

School werd een soort inburgeringscursus. Hij leerde de gewoonten en gebruiken van het land dat hij niet wilde betreden, maar waar hij onherroepelijk naar toe werd gezogen. Wie in de trechter zit, kan er moeilijk nog uit. Er zat een bepaald soort verwrongen logica in wat hij leerde. En toen hij die eenmaal doorhad werd dat zijn taal.

Maar hoe goed hij er ook in werd. Steeds hoorde men aan zijn accent dat hij anders was.

Dat was zijn tijd in niemandsland.

Tot de pijn te groot werd om te negeren.

Dat was de tijd dat hij ’s nachts stil huilde.

De pijn leidde hem terug naar het voelen. Het denken schudde hevig.

En toen kwam de tijd dat denken en voelen samen woorden vonden, en een lijf om ze mee uit te drukken.

 

 

12 thoughts on “Een kort verhaal over alles”

Laat een reactie achter op Jacob Jan Voerman (@jjvoerman) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.