Ode aan het bloggen

inhoud

Ik heb 19 gedichten gevonden die ik het waard vind om te bundelen.

Die bundel is eigenlijk een ode aan het bloggen. Want daardoor is het gekomen.

Het is ook een ode aan Elja Daee. Want door #blogpraat ben ik elke dag gaan bloggen. (Ik deed dat ruim twee jaar, Elja doet het nog steeds).

En het was Elja die me zei dat mijn blog een schitterend proces beschreef. Dat proces is in geconcentreerde vorm terug te zien in mijn gedichten.

Ik kwam tot de verrassende ontdekking dat het eerste gedicht vooruit loopt op het laatste. Om het rijm compleet te maken heb ik de laatste regels van het laatste gedicht aangepast. Die zijn nu zo:

Maar in vredestijd
kan ik geen dichter zijn
Ik weet
er valt niets te verklaren.
Want nu
nu de woorden gevonden zijn,
ja kunst,
nu is het al voorbij.

 

Dit is de inleiding die ik schreef voor mijn gedichtenbundel, en tevens heel in het kort de samenvatting van mijn hele blog.

Ik ben geen dichter.

De gedichten in deze bundel zijn geconcentreerde blogs.

Het begon in 1995. Ik was in mezelf verdwaald, gestrand in mijn eerste baan,  en kon alleen nog huilen. Na een intensief zelf-onderzoek-weekend vond ik de vreugde in mezelf weer terug. En zoals dat dan gaat, neemt het leven je weer mee in de maalstroom.

Zeventien jaar en 8 banen later  zou ik die verbinding met mezelf weer gaan voelen. Ik ging bloggen. Elke dag. Ook als er niets te bloggen viel. Juist als er niets te bloggen viel. Want net als in dat weekend, kwam ik daardoor voorbij de oppervlakte.

De onvrede kreeg een vaste, niet meer weg te duwen plek. Mijn hoofd snapte al wat mijn lijf nog niet durfde te voelen, en wees me de weg.

Mijn zelfvertrouwen groeide, want door mijn blog ontdekte ik dat ik niet gek was. Dat ik niet de enige was die het leven kennelijk vanuit een andere hoek bekeek.

Januari 2013 besloot ik te stoppen met het werk dat me stuk maakte. (Barst, op pagina 9)

Het voelen druppelde langzaam mijn leven binnen. Pieken en dalen. Hevige paniek, die dalen. Mijn hoofd liep niet altijd meer voorop.

Ik ontdekte dat ik, in plaats van echt doorvoelen, een soort empathie met mezelf onderhield: voelen op veilige afstand. Nu durfde ik de echte pijn toe te laten. Accepteren is geen truuk om het niet meer te hoeven voelen.

“Het gaat goed met je”, zei mijn innerlijk fan.
“Maar het voelt akelig!” piepte ik.
“Dat is waarom ik weet dat het goed gaat”, zei mijn innerlijke fan.

Mijn innerlijk fan is de stem die ik in 1995 vond. Ik begon er steeds vaker naar te luisteren. Ik kon zijn woorden voelen, als een arm om me heen.

En toen kwam ik in september 2014 de werkplek tegen die (zo voelt het nu) al die tijd op me wachtte. Nog steeds voelt ik dat alles klopt daar.

Ik heb gevonden.

En dichten gaat over zoeken, dus mijn woorden droogden een beetje op. Een mooi moment om het hele proces te bundelen.

De gedichten beschrijven het hele proces, de adviezen waren adviezen aan mezelf, de lessen steeds terugkerend, en tussendoor de natuur, die er altijd voor me was, in de pieken en de dalen.

 

 

5 thoughts on “Ode aan het bloggen”

    1. Ja gaaf he?

      Cirkel rond, inderdaad.

      Niet af, niks is ooit af, ook geen einde van het bloggen. Misschien wel juist een nieuw begin, maar wel een heel mooi rond geheel.

      Echt verrassende ontdekking, die twee gedichten. Dat ik voel en beschrijf wat ik 3,5 jaar geleden al wist dat ik zou gaan voelen.

      En daarmee het besef dat het alles waard was. Niet vanwege het resultaat maar vanwege alles wat er was.

  1. Ha mooi zeg, zo’n proces en waar je dan uiteindelijk uitkomt is helemaal tof! Ik zag op mijn blog (toen ik aan het opruimen was) ook allerlei processen voorbij komen, mooie zoektochten en fijn om nu op een afstandje naar te kijken.

Laat een reactie achter op Jacob Jan Voerman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.