weg met de sociale criticaster

Wat is dat eigenlijk?

Een soort superioriteitsgevoel?

Dat jij gelukkig niet zo bent?

Niet zoals die

– mensen in de trein

– de buren op de camping

– die mevrouw in de winkel

Ja, ik weet dat ze allemaal vreselijke dingen doen, maar laat ze alsjeblieft.

Erger je in stilte, en bedwing alsjeblieft je neiging om via social media je ongenoegens te uiten. Ik wil het niet meer lezen.

En áls je het dan doet, vertel me dan alsjeblieft wat het met jou doet. Doe een beetje zelfonderzoek, en deel dát, in plaats van de spotlicht op de ander te richten.

Jajajajaja ik doe het zelf ook hier nu, mijn ergernis spuien.

Tijd dus om dat spotlicht op mezelf te zetten.

Waarom erger ik me aan die updates?

Omdat ik me plaatsvervangend bekeken voel, denk ik.

Mijn achilleshiel: niet voldoen.

Dat is wat ik lees in al die berichten: mensen die niet voldoen aan de norm van de zelfbenoemde social criticaster.

Het maakt de openbare ruimte onveilig. Kennelijk sta ik voortdurend op een podium, en mag iedereen me recenseren. Natuurlijk kan ik leren om me daar niks van aan te trekken. En dat lukt soms best aardig. Maar dat aantrekken, dat is diep geworteld, en makkelijk weer te activeren. Door die social media berichtjes bijvoorbeeld. Ergens in mijn hoofd zit een automaatje met een notitieboekje: ‘dat mag dus ook niet meer in het openbaar, check!’

Dus stop dat commentaar, anders ga ik sandalen met witte sokken aan doen!

Kijk, als mensen te ver gaan, spreek ze dan persoonlijk aan. En als je vrienden iets doen wat je niet bevalt, zeg het gerust. Ga in gesprek.

Maar hou op om onbekenden langs jouw meetlat te leggen.