Heel mijn wezen leert, ervaart voelt en weet.
Dat er geen woorden zijn schijnt mijn wezen niet te deren.
Ik sla het wel op, ergens in het lijf.
Weten kan kennelijk ook zonder het te weten.
Het hoofd heeft daar als archivaris wel wat moeite mee.
“En je blog dan?”, roept het vertwijfeld.
Laat je lijf maar schrijven, fluistert het wezen. Morgen ben jij gewoon je blog, in alles wat je doet, oké?
Be the blog! Ik moet denken aan een film. Welke ook weer? Van “be the …”? Is het ‘Cars’?
Kan er niet opkomen! Grrr. Be the … ??!!