Marieke kon kleuren ruiken.
Ze had zelf niet door dat dat bijzonder was. Mensen praatten over vieze kleuren, over schreeuwende en vloekende kleuren. Dus dacht ze dat het heel gewoon was, dat sommige mensen kleuren hoorden, en anderen kleuren konden ruiken.
Haar omgeving had ook niet door dat ze bijzonder was. Dat ze zei dat ze kleuren kon ruiken, nam niemand serieus. Kleuters konden zulke leuke, verrassende dingen zeggen, toch?
Het probleem kwam toen ze naar groep 3 ging. De kleur groen van de kozijnen stonk zo erg dat ze er ziek van werd.
Maar alle volwassenen glimlachten lief naar haar, en zeiden dat dat over zou gaan. De andere kinderen vonden haar een beetje vreemd.
Het ging natuurlijk niet over.
Dat ze groep drie overleefde kwam misschien wel omdat ze vaak de klas uit mocht. Ze zat dan met allerlei juffen in een kamertje. Oefeningen doen, spelletjes doen en praten. Ze wist intussen dat anderen kennelijk geen kleuren konden ruiken, en dat ze zelfs de aardige en begripvolle volwassenen niet kon vertrouwen.
In groep vier waren de kozijnen blauw, de juffen tevreden, en Marieke vastbesloten nooit meer met iemand te praten over de geur van kleuren. Bovendien, besloot ze, ze kon het haar moeder niet aan doen. Die was zo opgelucht geweest bij de overgang naar groep vier.
Ze wist intussen perfect wat ze moest doen om haar omgeving tevreden te houden. Haar eigen zintuigen wantrouwen, dat was de belangrijkste. Goed opletten wat iedereen deed. Boeken lezen als gebruiksaanwijzing, in plaats van als inspiratiebron, dat hielp ook. En dan goed letten op de metertjes. Cijfers, in het begin. Linked-in contacten, salarisstroken, assesmentuitslagen, verkoopcijfers.
Ze was al een succesvol manager totdat ze erachter kwam dat er meer mensen waren zoals zij.
Haar verborgen, herontdekte wereld kon ze alleen nog maar herstellen door de andere te ontwrichten.
Pijnlijk mooi blog. Waarom leren we mensen om op de verkeerde metertjes te letten? http://t.co/GswZdXamP7
hoe we al heel vroeg op de verkeerde metertjes leren letten http://t.co/iYcggRPcUc
RT @jjvoerman: hoe we al heel vroeg op de verkeerde metertjes leren letten http://t.co/iYcggRPcUc
RT @jjvoerman: hoe we al heel vroeg op de verkeerde metertjes leren letten http://t.co/iYcggRPcUc
Dankjewel voor deze blog.
Synesthesie kan mooi zijn, maar ook ontzettend lastig* mee om te gaan voor de persoon zelf en voor de omgeving die ’t niet kent of wil erkennen dat dat jouw wereld-ervaring is.
Hopelijk is het met Marieke goed gekomen?
*Afhankelijk van de mate waarin de connecties in je hersenen anders lopen.
Ik ken niemand met synesthesie.
ik heb het gebruikt als voorbeeld voor het afleren op je eigen gevoel af te gaan.
Ik denk dat het ontwrichten van haar huidige leven uiteindelijk veel moois heeft opgeleverd
Ik heb er nog nooit van gehoord, synesthesie. Bijzonder, maar ook bijzonder dat ik zoiets leer door het lezen van jouw blog 😉
Groetjes
Het toont inlevingsvermogen en een goede schrijf hand dat je het zo treffend als simile hebt kunnen neerzetten. Als persoon ervaar ik toch lichte teleurstelling dat het niet een werkelijke iemand en haar ervaringen betreft. Als lezer van verhalen vind ik het mooi geschreven. Dankjewel voor je reactie.
Snap ik.
Lees ik hier uit dat je het zelf hebt?
Misschien heb ik te lichtzinnig gekozen. Mijn eigen ervaring is dat ik de wereld anders voel. Maar ik kan dat niet uitleggen. Daarom heb ik dit gekozen, en ben daarbij voorbij gegaan aan hoe dit in werkelijkheid is.
In dat geval excuus.
RT @jjvoerman: hoe we al heel vroeg op de verkeerde metertjes leren letten http://t.co/iYcggRPcUc
ja, erg hè, geldt niet alleen voor synesthesie maar voor veel opgevoeden, dat ze leren om hun eigen waarnemingen te wantrouwen, en hun emoties fout te benoemen. “jij bent niet boos, jij bent moe”
RT @jjvoerman: hoe we al heel vroeg op de verkeerde metertjes leren letten http://t.co/iYcggRPcUc
Synesthesie had ik nog nooit van gehoord…wat bijzonder en dat 1 van de 20 mensen die gave bezit. Ach wat jammer dat ik die ene niet ben.
Tja mij is ook vaak gedikteerd wat ik moest voelen of denken gelukkig zag ik het in en op latere leeftijd en liet ik me eigen geluid maar eens horen….heerlijk maar soms ook eng hoor.
Misschien heb je een beetje over het vervelende stuk heen gelezen. 😉
Het is echt onaangenaam als iemands naam (die je dagelijks hoort, bijvoorbeeld die van je collega) naar snotjes smaakt of de kleur van de brieven bus je koemest laat ruiken.
Verder lezen over (prettige bijeffecten en mindere van ) synesthesie kan hier:
http://www.npr.org/blogs/thesalt/2013/03/12/174132392/synesthetes-really-can-taste-the-rainbow
Dit artikel heeft veel links naar relevante blogs en onderzoeken.
RT@PatrickMundus: Mooi mens, dit is een uitnodiging in je anders zijn gewoon jezelf te wezen… http://t.co/7iarAMtVzn door @jjvoerman