waarom ik niks kan op netwerkbijeenkomsten (en op alle andere)

Als je ICT’er bent of zo, dan kun je dit eerste stukje overslaan.

Ik leg even het verschil uit tussen realtime en batch verwerking. Voor een leek, door een leek. Dus als je toch leest, en je ergert je, dan is het je eigen schuld.

Even met een voorbeeldje. Een voorraadsysteem van een winkel.

Batch verwerking:

Dat was vroeger de enige manier om gegevens te verwerken, omdat de computers nog niet zo snel waren. Dus alles wat je verkocht kon je wel registreren met de computer, maar dat werd nog niet meteen verrekend met de voorraad.  Het werd gewoon allemaal netjes bewaard. ‘S nachts ging de computer dan aan de slag om alles te berekenen.

Realtime verwerking:

De kassa is gekoppeld met het voorraadsysteem, en zodra een artikel gescand is, wordt het direct, in het systeem, van de voorraad afgetrokken. Alle gegevens zijn dus altijd meteen aangepast aan de werkelijke situatie.

(Banken zijn slim. Die schrijven het geld eerst realtime af, en later pas, in een batch, ergens anders weer bij. Nou ja, ook realtime natuurlijk, maar pas na een tijdje rente trekken.)

 

Tot zo ver de uitleg.

 

Nu mijn hoofd.

Die kan dus geen realtime verwerking aan.

Te eerste omdat ik slecht hoor.

Dat betekent dat ik nog zit te puzzelen op de vorige zin, als jij al met de volgende bezig bent.

En om je niet te laten wachten, geef ik vaak een antwoord voor alle gelegenheden, of een glimlach.

Die glimlach betekent dat ik je nog niet verstaan heb. Die glimlach is een aanmoediging om nog wat meer informatie te geven. Want ik mis het sleutelstukje, en misschien zit dat wel in de volgende zin. Intussen heb ik dan alle onverstaanbare klanken in mijn hoofd bewaard om te zien of ik daar nog wat van kan maken, samen met dat sleutelstukje.

Heel vervelend als dat stukje uit blijft. Dan moet ik vragen of je het allemaal nog een keer wil zeggen. Nee, nóg verder terug graag. Nee niet zó ver, dat stukje had ik al wel doorgekregen. Het liefst zou ik een knop willen om je voor- en achteruit te kunnen spoelen.

Natuurlijk kan ik assertief zijn, en je vragen of je van te voren eerst de kantjes en hoekjes van de puzzel wil neerleggen. Dat geeft me houvast. Maar je bent zo lekker bezig, en dat remt zo af, dat assertieve.

Stel dat ik dat wél doe. En ik sleep je mee naar een plek waar ik je beter kan verstaan.

Zelfs dán kom ik in de problemen.

Dat komt omdat ik naast die slechte oren ook nog eens een chaotisch, associatief hoofd heb.

Dus, als die puzzel eenmaal gelegd is, en de informatie is binnen, dan gooit diezelfde informatie verschillende deuren open, in mijn hoofd. Als ik geluk heb heeft één van die deuren iets met het gesprek van nu te maken.

Maar  . . . juist wat er achter die ándere deuren zit, is zo de moeite waard.

En alles wat je net verteld hebt, is daar als een hondje aan het snuffelen, plasje¹ aan het doen, en aan het spelen met de andere hondjes.

Terwijl jij zit te wachten op een antwoord, ben ik druk bezig met alles wat jij achter die deuren teweeg hebt gebracht. Jij wil weten wat ik daar vind. Echt vind. Toch? En je hebt al zo veel geduld gehad, met je verstaanbaar maken voor mij. Moet je dan ook nog wachten op wat ik daar mee doe?

Ja dus.  Tenminste als je echte, interessante dingen wil horen.

Anders krijg je tóch nog het antwoord voor alle gelegenheden, zij het met wat kleine aanpassingen.

Voor interessant, en vooral voor echt, is heel veel stilte nodig.

Daarom, ben ik niet zo goed in realtime bewerking. Daar is mijn computer te traag voor.

Ik ben net die bank. Jij bent je verhaal wel meteen kwijt, maar het duurt even voordat mijn verhaal ergens op duikt.

Daarom houd ik zo van twitter en van bloggen.

Dat kan ik alles lekker in de BATCH gooien.

 

DSCN0942

 

Lees ook: Auditie in mijn hoofd

 

¹     Heel soms een drol. Dat heb ik dan pas door als ik er in trap. Nee, nog later . . . pas als ik denk: “Wat ruik ik toch?” En dan komt er van een batch verwerking ook even niks. Dan is het: nagaan waar ik allemaal geweest ben, en poetsen en schrobben. En dan nog blijf ik het een tijd ruiken. Tot die tijd ben ik dan even helemaal offline.

19 thoughts on “waarom ik niks kan op netwerkbijeenkomsten (en op alle andere)”

  1. Zo he, je hebt dat goed beschreven. En voor mij dus wel héél herkenbaar. Met mijn slechthorendheid en mijn NAH (niet aangeboren hersenletsel) loop ik daar ook wel redelijk vaak tegenaan.
    Het erge is dat ik (er loopt bij mij een erg vrolijke puppie rond) ook nog wel eens een erg leuk grapje wil maken over wat ik in mijn hoofd tegen kom. En dat kan ik dan uiteraard niet uitleggen. Maar mijn eigen grapjes zijn natuurlijk wel altijd het leukst. Voor mij.

    En ik ben weer reuze blij dat mijn partner en ik een verschrikkelijke goede logopediste hebben getroffen die ons veel geleerd heeft over de communicatie en hoe dat nu anders gaat bij mij dan voorheen, voor mijn hersenbeschadiging. We hebben zelfs een soort gebruiksaanwijzing meegekregen…..

    Maar jouw berichten zijn prachtige aanvullingen! Dank.

  2. Ook voor mij als horende heel bekend. Ben vorige week naar de bruiloft van een nichtje geweest. Zij en haar man zijn beide doof. Er was een gebarentolk bij aanwezig en ook de voor die dag speciaal aangestelde ambtenaar van de burgerlijke stand kende gebarentaal. Zij was moeder van een dove zoon.
    Het duurde even voor de reactie van onze nicht en haar man kwamen, niet omdat de tolk zo langzaam is. Nee wij horende reageren meteen. Zij kregen alles in brokjes binnen. Eerst was er iets van liplezen wat ze meekregen dan de verwerking van de tolk.
    Het was een schitterende dag met later veel gesprekken die te horen en te zien waren in de tuin.

  3. Mooi en duidelijk beschreven. Bijzonder dat ik daar weinig van gemerkt heb bij IRL gesprekken, als er tenminste geen achtergrond-/bijgeluiden waren.
    En gelukkig leven we nu in een tijd dat communiceren/netwerken op veel meer manieren kan dan vroeger.

  4. Ook al heb ik een goed gehoor. Ik heb tijd nodig om woorden te verwerken. Cijfers gaan vrijwel realtime. Taal niet. Daarom ben ik zo blij met Twitter en Blogger, kan ik een tel langer nadenken voor ik iets zeg, want ik hussel woorden door elkaar. En 2x lezen als ik het niet gelijk begrijp.
    Van de week vroeg man aan dochter”; “heb je mot?” Dus ik gelijk kijken naar dr truitje of er een gaatje in zat. “Eet je bord op”, borden kun je toch niet opeten? Enz. enz.

  5. Wat een mooi verhaal! Stel dat je je in een gesprek alleen aan alle ‘sociaal wenselijke beleefdheden’ zou houden of alleen maar heel ‘gevat’ denk te moeten reageren dan komt er echt geen zinnig woord meer uit.

Laat een reactie achter op Sonja Broekhuizen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.