Waarom ik niet over politiek schrijf

Ja dat blog over Teeven.

Ja, dat. Maar dat ging natuurlijk gewoon over mezelf.

Ik ben allergisch voor spelletjes. En politiek is een spel. Het gaat helemaal niet om de boel goed te regelen. Het gaat erom het spel te winnen.

Bah.

Die allergie voor spelletjes komt omdat ik er slecht in ben. En omdat ik jaren heb geprobeerd om toch mee te spelen. Omdat ik vele malen mijn neus gestoten heb, omdat ik de regels toch net niet goed genoeg snapte. 

Niet alleen de politiek.

Jammer genoeg is internet alweer het nieuwe spel geworden. Waar je de regels moet kennen.

Ik weet niet of het waar is, maar ik hoorde ooit dat de moeilijke spelling van het Nederlands onder andere komt doordat de adel er een beetje van baalde dat Frans niet meer de sjieke voertaal was. Dan kon je het plebs niet meer herkennen. Die lastige spelling zorgde opnieuw voor het hoognodige onderscheid.

En nu worden er trainingen gegeven. Netwerken, social media, personal branding. Om de spelregels te leren. Want anders ben je zo 2012. of zo.

Als loopbaanbegeleider deed ik daar aan mee. Mensen leren om zich aan te passen. 

Ik gooi mijn kont tegen de krib. Ik doe niet meer mee. 

Daarmee heb ik een keuze gemaakt in een lastig dilemma. Stoppen met de regels van een verziekt spel. Of het spel van binnenuit proberen te veranderen.

Ik denk dat beide nodig is. ( “You can go create that better world, then I will see to it that we get there in one piece, okay?” Terry Pratchett in  “A hat full of sky”) 

Het spel van binnenuit veranderen kan ik niet. Daar ga ik aan kapot. Dan moet ik het spel kunnen spelen, én veranderen. Ik kan het eerste niet eens es.

Ik denk dat veel mensen het proberen, maar niet kunnen. Veel idealistische  politici zijn door het spel veranderd. Diederik Samsom. Van Greenpeace naar het slopen van Amelisweerdse bomen.

Hulde aan hen die het wel kunnen. Ik kies de weg van dwarsligger. Of lengteligger. Het is maar net hoe het uit komt, want ik lig zoals ik lig. 

Met dat blog over Teeven was ik zo naïef om te vragen. Ik dacht als ik een vraag stel, gaan mensen misschien nadenken. Of misschien mis ik iets, en dan krijg ik dat te weten. Maar ik had moeten weten: “If you’ve got to ask, you’ll never know.”

 

(Wat dan wel weer fijn is, is dat @ruudketelaar de moeite gaat nemen een antwoord te formuleren)

 

6 thoughts on “Waarom ik niet over politiek schrijf”

  1. Dit is zo begrijpelijk.
    Ikzelf zit nu ook in deze fase wat betreft mijn werk en studie.
    Je wilt jezelf zijn maar je weet ook dat het niet altijd kan.
    Het is een gevecht dat ik met mijzelf aanga.
    Ik weet nu, ik kan mijzelf veranderen maar anderen en mijn omgeving niet.
    De afgelopen tijd heb ik teveel energie in randzaken gestopt die alleen mijzelf
    geraakt hebben en dus stop ik daar nu mee.
    Ik focus mij weer op wat echt belangrijk is en dat zijn mijn eigen doelstellingen.

    1. jij kiest voor een moeilijke maar hele mooie weg.
      Binnen het systeem iets voor mensen betekenen.
      En tegelijkertijd zorgen dat je jezelf blijft.
      Dat zal nog veel vallen en opstaan betekenen.
      Zo knap dat je dit doet.

      Hulde !

  2. Blijf dwarsliggen!
    Zeker deze week ben ik zo blij dat ik geen Nederlandse ben. Waarom? Ik observeer Nederlanders en geniet van de voorspelbaarheid. Luidruchtig en zelfingenomen. Jammer dat ze daarmee scoren.
    Schijnt door de pindakaas te komen. Of de stamppot. Daarom eet ik geen van beiden.
    Voor deze blog: 3 vingers in de lucht!

Laat een reactie achter op Jacob Jan Voerman (@jjvoerman) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.