waarom bloggen zo leuk is.

Ik zit op de WC.

Als je een leesbril hebt die om de haverklap van je voorhoofd valt, is het beter om zittend te plassen, in plaats van staand.

Bovendien kweek ik op die manier een hele hoop goodwill bij mijn drie dochters en mijn vrouw. Zodat ik weer wat potjes kan breken.

De WC is net gepoetst door mij (op aandringen van mijn vrouw, daar gaat het eerste potje). De tegeltjes glimmen. Ze spiegelen, maar ze zijn een beetje bobbelig, alsof ze uitgezakt zijn, net als oude ramen.

Achter mij is het WC-raampje. In de vensterbank staat een gele fles chloor met een rode dop. Ik zie die weerspiegeld in de tegeltjes.

Als ik mijn hoofd naar beneden beweeg, komt de rode dop in een lachspiegelbult, en het is net alsof hij uit de fles omhoog schiet. Ik kijk of ik effect kan herhalen. Dat kan.

Ik blijf dit spelletje een tijdje spelen. Ik krijg een ‘hee, heb je dat gezien? ‘ gevoel, maar besef dat dit niet iets is dat ik kan delen.

Zie je het voor je? Ik zet iemand op de pot, wijs het tegeltje aan waar de dop van de chloor in gezien moet worden, en geef dan aanwijzingen hoe het hoofd bewogen moet worden. Ik heb wel dochters die daar de lol van inzien maar die  puberen, maar die moeten al zo veel van dit soort dingen van mij zien en horen. En mijn vrouw gaat alleen maar zien dat ik een tegeltje niet goed schoongemaakt heb.

Nah, dat gaat hem niet worden. Dit is een ervaring die ik voor mezelf moet houden.

Maar wacht eens,

Ik heb een blog.

Die wordt gelezen door mensen die net zo gek zijn als ik.

Daar zit vast iemand tussen die het snapt.

Dát is waarom bloggen zo leuk is.