Omdat het niet altijd in goede aarde valt.
Goede aarde is omgeploegd, klaargemaakt, er wordt zorg aan besteed, er is onkruid gewied.
Goede aarde is er niet vanzelf. Goede aarde heb ik gemaakt. En ik weet al wat ik daar wil kweken. Het is mijn land, mijn doel.
Pas dán heb ik wat aan advies. Want dan staat het advies in het teken van mijn plannen.
Als ik te vroeg advies ga vragen kom ik in de verleiding om het te volgen omdat het zo logisch klinkt, of omdat iedereen het zegt of doet, dus het zal wel goed zijn. Ik ga met verschillende winden mee, en verlies mezelf.
Hoe “beter” een advies geschreven is (volgens de regels van de blogkunst) hoe meer zo’n blog mij bij mezelf weg kan trekken, lijkt het wel.
Ik volg uit nieuwsgierigheid allemaal blogs en lees dus ook heel veel advies. En soms trekt al dat advies mij bij mezelf weg. Ik krijg een overload. Die overload heb ik minder als ik de meer persoonlijke weblogs lees. Mensen die ook met advies bezig zijn, maar daar een persoonlijk verhaal van maken. Let op : dat is iets anders als dat persoonlijke verhaal inzetten om advies te verpakken. Het verschil is subtiel.
Persoonlijk: http://www.eljadaae.nl/ Zij haalt me never nooit bij mezelf weg.
Zakelijk: http://www.infomarketeers.nl/homepage/ Zij begint haar nieuwsbrief ook met een persoonlijk verhaaltje, maar ik heb daar toch een ander gevoel bij. Linda geeft me het gevoel dat ik iets mis, dat ik het niet goed doe, dat ik als de sodemieter moet ….. (vul maar in, ja ligt allemaal aan mezelf maar toch…)
Dat zakelijke is niet verkeerd, maar ik moet dat pas gaan lezen als ik de grond heb geploegd. Als ik de grond van mijn eigen land stevig onder mijn voeten voel.
Ik denk dat mijn rant over al die adviesblogs hier mee te maken heeft.
Ik geef zelf advies. Ik help slechthorenden omgaan met hun slechthorendheid op het werk. En ik ben samen met klanten voortdurend op zoek naar: welke stap is nu goed? Want sommig advies is gewoon te vroeg. Mensen gaan pas actie ondernemen als ze er klaar voor zijn.
Dat brengt me bij mijn blog over slechthorendheid. Hoe zorg ik daar voor de juiste toon? Ik ben er dan niet bij als ze het lezen. Ik wil waken voor de “doe nu maar wat ik zeg dat komt het goed” toon.
Vandaag zat ik met collega slechthorende rond de tafel om ervaringen uit te wisselen, en hoewel er grote overeenkomsten zijn, is elk verhaal weer anders.
Daarom ben ik tegen alle conventies in geneigd mijn stukken in de “ik” vorm te schrijven. Ik vertel wat ik beleef aan slechthorendheid. Dat herkennen mensen, of niet.
Daarom heb ik grote aarzeling om in de “je” vorm te schrijven. Want dan ben ik de expert die mensen vertelt wat ze moeten doen. En ik wil niet dat ze het doen omdat ik het zeg.
Is dat valse bescheidenheid, of voorzichtigheid?
Ik ben er nog niet uit. Maar ik heb inmiddels gemerkt dat het uitstekend werkt om dingen waar ik niet uit ben op mijn blog te zetten. Morgen lees ik dit terug en geef mezelf advies.
Interessant. (Ben het eens met je rant). Volgens mij geef je zelf het antwoord al. Laat zien dat je zelf slechthorend bent op dat blog. En verder: wat is nou advies. Een sjiek woord voor helpen. Mensen helpen met iets waar je zelf ook mee zit. En waar je zelf de weg al hebt gevonden.
Mijn ervaring is dat mensen vaak iets doen met advies als men er klaar voor is. Volgens mij als je jouw verhaal in ik-vorm vertelt en mensen er klaar voor zijn het vanzelf als een advies en dus als waardevol ontvangen.
dat denk ik ook.
morgen een vervolg . . ben ik nu aan het schrijven
Mooi beeld (omgeploegd “mijn”-land). Dat kan ik goed onthouden, en nu ik snap ook beter waarom advies niet altijd goed werkt! Bedankt! Marianne
Kun je me vertellen hoe je deze mooie site gemaakt hebt,en met wlk progamma dan?
bedankt!