Een mooie ontmoeting
is net veters strikken.
Een verbinding maken
met dat
wat al
één was.
Even wat uitleg over hoe dit tot stand kwam…
Ik praat tegen dingen.
Als kind al.
Ik wenste niet alleen mij knuffels welterusten, maar ook de stoel en de tafel.
En de gordijnen, want misschien voelden die zich wel achtergesteld.
En …
Soms duurde het even voor ik slaap kon vallen.
Nog steeds doe ik dat.
Soms mopper is ook tegen dingen. Dat heb ik van mijn vader. Foeteren, noemde mijn moeder dat.
Ik mopperde tegen mijn veters. Dat ze toch echt aan elkaar moesten blijven.
En toen pas bedacht ik dat ze al aan elkaar vast zaten. Dat leverde bovenstaand stukje op. Dit gebeurt me vaker dan ik blog. het gaat zo snel dat ik het zelf niet allemaal bij kan houden.
Het is een beetje new age achtig, dat één zijn, maar je kunt het ook een stuk simpeler zien:
Als ik bijvoorbeeld op twitter lees dat iemand ergens blij over is, kan ik daar ook blij om zijn. Zoiets.
even wat uitleg erbij veters strikken. Hoe ik doorlopend zinnen in mijn hoofd heb… http://t.co/QKaMIOlR
Hahahaha; zo is het. En daar wordt ik dan weer blij van als ik dat lees 🙂
Deze week hoorde ik van iemand dat zij een workshop moest organiseren bij een energiebedrijf. Het thema: van aansluiting naar verbinding.
Daar moest ik aan denken bij jouw zeer mooie metafoor.