verantwoordelijkheid 1,5

En dan wordt ik opeens diep geraakt. 

Precies op dat punt van verantwoordelijkheid. Aangesproken, hard met neus erin geduwt. Kijk dit doe je fout fout fout. Foei!

Mijn hoofd vind dat dit wel iets subtieler ligt. Mijn hoofd zegt: onder deze omstandigheden kon je niet beter. Laat het zo. 

En toch ben ik geraakt. Voel ik  me schuldig. Wil ik repareren. Wil ik niet dat er iemand rond loopt die zo vreselijk ontevreden over mij is. Wil ik perfect zijn, of op zijn minst goed genoeg.

Hah! Jij met je mooie blogpost van vandaag! Roept een akelige stem. Ik ken hem wel, die stem. Ik zou daar niet meer naar luisteren, weet je nog, Jacob Jan?

Als alles zo makkelijk was viel er weinig te beleven, vermoed ik.

Dat wordt een potje er in duiken, kijken wat ik vind.

Soms is goed niet leuk.

 

 

 

5 thoughts on “verantwoordelijkheid 1,5”

  1. Strategische blogpost? 😉 M’n standpunt van daarstraks blijft gehandhaafd. Een schrijver schrijft met hart en ziel. Het hoofd is ook wel nodig, maar… zorgt te vaak voor problemen in sommige blogposts (hum…) Om met hart en ziel te kunnen en mogen schrijven, is het essentieel gewoon jezelf te kunnen en durven zijn. Dan schrijf je puur. Dan pas schrijf je in jouw Waarheid. Als een mens gewoon zichzelf is – weinigen die het durven – dan kun je die persoon nooit iets kwalijk nemen. Omgekeerd: hoe wil je iedereen tegelijk behagen? Stel je hebt een ‘rood’ iemand voor je, praat je dan ook ‘rood’? Vervolgens krijg je te maken met een ‘blauw’ iemand. Schrijf je dan plots ‘blauw’? Mijn vraag aan een dergelijk persoon zo zijn: “Welke kleur heb/ben jij?”
    Nou ja, ik voel wel ergens de strijd in jezelf. Anders kun je zo ook niet schrijven. Simpel. Toch ben jij géén kameleon. Zelfs op de korte tijd dat ik je ken durf ik dit te stellen.
    Ik zie het eerder als dat jij jouw strijd naar de mensen zelf verplaatst om ‘ginder’ iets wakker te maken, los te weken…
    Misschien, heel misschien dat de sluier wordt opgetild in ‘verantwoordelijkheid 1.75’…
    Knap, vooral je eigen gedachte als PS’je…

    1. dit is oud zeer

      en weet je, ik geloof niet zo in oud zeer voorgoed achter je laten

      er is altijd wel weer een diepere laag

      en net doen alsof ik daar over heen ben , tja dat doe ik dus niet

      ik laat me raken, en kijk waar het me brengt.

      het wiebelt nog een beetje na, maar de kalmte is sterker.

      1. Ik voel het oude zeer in veel van je woorden. Hoe het achter je te laten als het nog steeds deel van je is en zelfs af en toe in je woorden sluipt. Het maakt de woorden niet minder, enkel wat anders… meer doorleefd en wijs maar zonder afstand. Er is nog een weg, de weg van aanvaarden. Het is geen gemakkelijke weg en na al je zwoegen, toont hij je nog een tweesprong: het oude zeer maar zonder de pijn deel te maken van je ‘zijn’ of het volledige loslaten in de Essentie van ‘ik ben’. Er is geen juiste, geen verkeerde keuze, enkel een beslissing. Als je het wilt weten: soms kies ik dit en soms kies ik dat. Soms ben ik sterk, soms ben ik zwak. Belangrijk is steeds te weten, te voelen, te leven, dat jij simpelweg jij bent. Elke stap is een stap, elke stap is leren, is groei, is léven.

        En jij… jij bent een dapper mens… wijs ook… 🙂

Laat een reactie achter op Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.