verantwoordelijkheid 1

Ik ben te dichterlijk om te dichten.

Dat staat in het schriftje waarin ik als puber gedichten schreef (toch, dus).

Ik kan me het gevoel nog helemaal voor de geest halen. Want wat ik eigenlijk wilde uitdrukken, kreeg ik niet op papier. Mijn gedachten waren vele malen mooier dan de woorden in dat schriftje.

Nu is dat anders. Ik vind makkelijker de woorden. Nog steeds bevatten de woorden die ik op mijn blog zet maar een fractie van wat er in mijn hoofd zit. Maar er is ook iets anders aan de hand bij het schrijven op mijn blog. Als ik de woorden aaneen rijg, ontstaat er iets nieuws. Ik ben daarom niet meer zo rouwig om het feit dat ik maar de helft in woorden kan vangen. De andere helft wordt gevuld met iets dat ik me nog niet bewust was.

En toch. 

Soms wil ik iets zeggen zonder dichtvorm. Want, die dichtvorm heeft nog steeds beperkingen, andere beperkingen nu.

Als ik de “ongebundelde” blogs schrijf wil ik geen woord te veel. Ik wil ritme, cadans, eenheid. Daarmee heb ik geen plaats voor alle zijweggetjes waarlangs mijn hoofd ook nog eens rond dwaalt.

In zo’n babbelblog als dit kan dat wel.

Daarom nu de zijweggetjes, en morgen mijn ongebundelde.

Ik ben blij met mijn vrijheid.

Ik ben blij dat ik de ruimte heb om beter naar mezelf te luisteren. Dat ik moe kan zijn als ik moe ben. Dat ik er even uit moet als ik er even uit moet. Ik leer mezelf op een nieuwe manier kennen. Luisteren naar mijn lijf. Luisteren naar mijn  intuïtie. (Dat laatste deed ik al heel veel, maar ik kon er nooit zo veel mee). Ik heb het gevoel dat ik veel meer ruimte heb om te groeien En dat brengt het besef mee dat ik daar zorgvuldige mee om moet gaan. Zorgvuldig naar mezelf. Dat is een mooie opdracht. Dat is een mooie verantwoordelijkheid. 

Het enige andere waar ik rekening mee hoef te houden . . .  dat ben jij.

En dat doe ik door geen rekening met je te houden. 

(en ook weer wel, natuurlijk)

Geen rekening omdat ik hier niet wil schrijven wat je wil horen. Als ik dat zou doen, zou hier niks nieuws voor jou te lezen zijn. Ik wil je verrassen, onthutsen, troosten, koesteren, sussen, wakker maken.

Daar wil ik mijn woorden zorgvuldig voor kiezen. Daar wil ik mijn grenzen voor opzoeken. Daar wil ik mijn grenzen zelfs voor over gaan. Om uit den vreemde mooie souvenirs mee te nemen. (dat deed ik hier)

Zou ik dan eindelijk, eindelijk af komen van het doe-ik-het-wel-goed -gevoel? 

Nee.

Maar er zit nu wel een heel ander soort spanning op. Een plankenkoorts-spanning. En die is niet verkeerd.