van je zelf houden op valentijn, mag dat ?

Trouwe lezers weten dat ik af en toe gesprekken voer met mezelf.

Ook hier. Soms zelfs live. Net als schaken met jezelf. Alleen hoef ik de laptop niet steeds om te draaien.

De laatste staat hier.  Het was het eind van die gesprekken. Ik had die ‘splitsing’ niet meer nodig, vond ik. Die innerlijke stem wilde naar buiten. Dat is gelukt, denk ik.

Vandaag wilde ik toch even een keer weer zo praten met mezelf. Ik deed mijn CI’s even uit (stilte) en sloot mijn ogen. Direct voelde het alsof twee stevige warme armen mij omhelsden Een streling, liefkozing, knuffel. Zacht, stevig, teder.  

“Ik wilde even praten”, dacht ik nog heel even.

“Weet ik, maar dit had je harder nodig”, was het antwoord.

Stilte.

Zonder woorden, zonder zelfs mijn onuitgesproken woorden, sprak ik met mezelf. 

Buiten viel de sneeuw. Ik was warm, van binnen.