niet meteen ontvolgen, die hap.

Ik kreeg een auto DM. 

Zo’n ‘dank dat je me volgt’ ding. Nee, wacht, deze was zelfs, “ik volg je automatisch dankzij...”. Mijn eerste gedachte is dan: ontvolgen, houd ik niet van. Maar toch kijk ik dan even naar de bio. En die klopte niet bij dat automatisch volgen.  Dus deeëmde ik terug dat ik die autodingesens niet zo leuk vond. Meteen kreeg ik een reactie terug. Dat zo’n ding nog steeds per ongeluk aan staat, terwijl ze dat al lang niet meer wil. Dat ze dat zelf niet eens door had. 

Kijk, en zo blijkt een auto-dm’er gewoon een leuk mens te zijn. Fijn dat ik niet zo rigoureus ben, vind ik van mezelf.

Ik was vandaag trouwens wat minder blij met mezelf. Mezelf had dat al eerder door dan ik (zie blogpost gisteren). Ik zat even in een dip. Alle spanning kwam tegelijk naar boven. Mijn laatste trots over mijn oude baan vloog als een wolkje weg in het oneindige. Ik had de touwtjes doorgeknipt en in plaats van vrij voelde ik me hevig verloren.

Lastig, als je je goed moet voelen van jezelf, en het lukt maar niet.

Gelukkig ben ik niet zo rigoureus. Zelfs niet voor mezelf. Ik heb gewandeld. Heb op een bankje gezeten. Heb me nóg een keer laten troosten door mezelf. Ik ben pas opgestaan toen ik me kalmer voelde. Niet blij, maar wel met het gevoel dat het zo goed was. Toen ik verder wandelde brak opeens de zon door de grijze wolken.

De ene dag beresterk voelen. De andere dag de wanhoop nabij. Het kan. Ik laat het gebeuren. Niet dat ik daar goed in ben. Maar het is me dan toch weer gelukt om niet zo streng te zijn voor mezelf. Ook mezelf ontvolg ik gelukkig niet meteen.