Het is me weer eens overkomen.
Een grote ontdekking, die, als ik het probeer te beschrijven, een doodordinaire tegeltjeswijsheid blijkt te zijn.
Deze:
Hoe meer ik weet, hoe meer ik er achter kom dat ik niks weet
En toch voelde het heel vreemd en nieuw. Ik ontdekte op de Vallei het afgelopen jaar zo verschrikkelijk veel, dat het me overweldigde. Steeds nieuwer voortschrijdend inzicht. Tot het moment dat al die inzichten in mijn handen uiteen brokkelden tot helemaal niets. Ik stond met lege handen. Ik wist het echt niet meer, en liet me gewillig de les lezen door de kinderen. Ik luisterde niet langer om het nóg beter te begrijpen. Ik luisterde alsof ik het allemaal voor het eerst hoorde.
Clichés die werkelijkheid worden. Het blijft me verassen.
