Respect voor vechtende ouders

Ik ben bezig om voor de Vallei de flexiklas van de grond te krijgen.

Onderwijs op afstand.  (Niet te verwarren met het ‘echte’ thuisonderwijs. dat wordt gegeven door ouders die vrijstelling hebben van de leerplicht op basis van richtingbezwaar. Deze ouders geven al thuisonderwijs, en regelen alles zelf, ook de hulp. En doen dat goed.)

Maar er is een soort tussengroep.

Ouders die zien dat het niet goed gaat op school. Die vaak al een heel proces zijn doorgegaan, en tot de conclusie komen dat een school niet de beste plek is voor hun kind.

Ouders doen dat niet zo maar.  Die staan niet zomaar op een ochtend op en denken: “Weet je wat? we halen Ingrid van school, want we kunnen dat zelf beter!”

En toch kan dat de conclusie zijn. Een weloverwogen besluit. Mét besef van alles wat dat in houdt. Dat het kind thuis beter af is dan op school. Ondanks alle aanpassingen.

De Vallei wil die ouders ondersteunen. Omdat het concept van natuurlijk leren goed aansluit bij leren in de eigen omgeving.

Even tussendoor

Voor de lezers die relatief nieuw zijn met het idee thuis onderwijzen, en nu direct denken: hoe zit het met het sociale aspect? Hoe ontmoeten ze dan leeftijdgenootjes? Hoe leren ze omgaan met andere kinderen? Allemaal vragen die bij mij de eerste keer ook opborrelden.  LEES DIT ARTIKEL EVEN

En voor het inhoudelijk/didactische stuk: Daar heb ik helemaal geen vragen bij. Weet je hoeveel didactiek en methodiek er op gericht is om kennis over te brengen in een systeem dat daar eigenlijk heel ongeschikt voor is? Een klas met dertig kinderen die allemaal andere leerbehoeftes hebben, en één zelfde einddoel?  En vaak ook één methode, met, als je geluk hebt, wat extraatjes voor de (standaard) uitzonderingen? Weet je hoeveel beter dat kan met echt maatwerk?

Onderwijs volgens het natuurlijk leren principe. Onderwijs ondersteund vanuit de Vallei. Onderwijs thuis in de eigen omgeving, door de ouders, met hulp van een heel team leraren en intern begeleiders, met contactmomenten, met digitale nabijheid. Voor sommige kinderen is dát passend. En als je het over passend onderwijs hebt, voor iederéén, hoort dit er ook bij.

Ik spreek veel ouders en ik ben onder de indruk. Ouders die op een hele mooie manier naar hun kind kijken, hun kind zien. Ouders die zoeken, twijfelen, maar die ook durven kiezen, durven vechten.

En nu we van start willen gaan blijkt er een eindeloze berg regeltjes en instanties te bestaan die deze weg dichtgetimmerd willen houden. Omdat we vooral niet van het pad af moeten wijken. Want het wilde onbekende woud is zo gevaarlijk.

Wat de instanties niet willen zien is hoe gevaarlijk het woud der regeltjes en normen is. Hoe die jungle gevaarlijke klappen uit kan delen aan een kind.

Dát is waarom die ouders zo hard vechten.

En dat is waar ik zo ongelofelijk veel respect voor heb. Ik ben nog maar net bezig, maar ik wordt nu soms al moe van steeds weer een drempel die wordt opgelegd.

Dit eist van mij een nieuwe vaardigheid.

Rustig blijven en doorwerken. Blijven zoeken naar nieuwe mogelijkheden.  Niet kwaad worden, wel vechten maar niet je ongeduld en kwaadheid daarin mee nemen.

Dat is wat heel veel ouders al jaren doen, en ze houden het nog steeds vol.

Diep respect heb ik daarvoor.

Omdat zij het blijven doen, blijf ik ook doorgaan.

Op naar écht passend onderwijs