Overblogd door mijn dochter

In een Sinterklaasgedicht.

(ja dat deden we met kerst pas en toch noemen we het Sinterklaas)

Twee stukjes uit een heel epos:

Een zinnenzinger die vele werelden creëert.
En vanuit zijn passie en ervaring normen en waarden herintroduceert.
Een oproep voor het tonen van uitzonderlijke moed,
Voor dat wat je niet kunt en dan toch wel doet
Een oproep om jezelf te zijn en je eigen kleur te tonen
Want pas dan kan een ander je met oprechte liefde gaan belonen
Een oproep om je eigen lied uit volle borst te zingen
Ook al kan dat met verwachtingen van anderen soms wringen
Een oproep om te genieten, ook van de dorst en van de pijn
Want ook de ongemakken kunnen soms, juist een zegening zijn

Zijn succes liep echter niet altijd zonder strijd
Als chaoot liep hij van alles te zoeken
En wilde hij vaak teveel tegelijkertijd
En dat ging weer gepaard met ongeduld en vloeken.
Ook zijn slechthorendheid was soms echt een last.
Veel verhalen van thuis kreeg hij niet direct mee.
Maar werd later opeens door die informatie verrast
Dat vergt van beide kanten soms geduld voor twee.

Ze had mijn blogs doorgeploegd, en had er een LOCO van gemaakt. Ik moest woorden of een stukje van een zin met de juiste plaatjes combineren.  Lastig want mijn dochter heeft weer andere associaties dan ik.

Ze had zelfs een stop-motion filmpje gemaakt van Kobe die in de kerstboom klimt als “Kobe – the Movie”  want het geheel werd gepresenteerd als biografie van de gouden-griffel-winnaar J.J. Voerman.

En zo wordt ik dan met een aantal blogs van mezelf geconfronteerd.

Op een van de kaartjes stond een citaat dat ik niet direct herkende van mezelf maar wel heel mooi vond. Pas toen wist ik weer dat ik dat schreef over de kinderen op de Vallei:

Ze zijn hun dromen, ze zijn hun prachtige onhandigheid, ze zijn hun dappere pogingen in de dingen waar ze helemaal niet goed in zijn, ze zijn hun twijfel en hun aarzeling, ze zijn hun halsoverkop-oeps-sorry, ze zijn hun tomeloze energie en fantasie.

Wat een fijn moment om je eigen tekst met vreemde ogen te kunnen lezen, als was het maar voor een seconde.

En plotseling voelde het een beetje pompeus om het leven in zulke grote woorden te noteren, om alles zo mooi te willen zeggen. Maar dat gevoel gooide ik weer weg. Want dat is een deel van wie ik ben. Het mooie zien, ook in het lelijke. En dat in een mooie vorm door willen doorgeven.

Veel van wat ik schrijf gaat over gezien worden.

Deze Sinterklaas ben ik heel erg gezien.

Teske bedankt.