Vandaag een bijzondere ontmoeting.
Met iemand die op mijn eerste gezicht meteen iets met/van/voor me wil. Netwerken, zeg maar.
We kwamen elkaar tegen op een training voor jongerencoaching. (We gaan beiden op vrijwillige basis ROC-leerlingen coachen.)
Ik vertelde van mijn plannen en ze wilde helpen.
Nu is haar netwerk vooral in het bedrijfsleven, en daarmee komt er iets op mijn pad, dat er al eerder lag, maar waar ik aan voorbij ben gestapt.
En nu is het kijken of ik er toch wat mee kan.
Theater blijft mijn hoofdweg. Maar vertellen voor bedrijven kan best eens een steun in de rug zijn om daar te komen. Als ik daar geld mee kan verdienen, mijn zelfstandigheid kan kopen.
En misschien kan ik er iets moois mee bereiken ook nog.
Ik had die optie vorig jaar weg gegooid omdat ik er geen verkoopverhaal bij kon verzinnen. Ik geloofde best dat ik bedrijven wat te bieden had, maar hoe precies? Als ik daar wat bij wilde verzinnen, werd het een vage boel.
En toen ik mijn verhaal helemaal terug rolde tot het weer concreet genoeg was, werd het: ik kan een mooi verhaal vertellen. PUNT.
Op de planken vertellen. Publiek in de ban brengen, en klaar. (Pittig genoeg, toch?)
Daar geloofde ik zo hard in. “Dát kan ik verkopen”, dacht ik. En dat begint nu een beetje te lukken.
Ik wil mezelf ontwikkelen, ik wil groeien. En dan helpt het niet als ik financieel afhankelijk ben van succes dat er eigenlijk gisteren al had moeten zijn.
Ik ga in op het aanbod. Ik ga kijken wat ik daar kan bieden. Vanuit een prettige positie. Want ook daar hangt niet alles meer van af.
Ik denk dat dát mijn ontdekking is deze periode. Dat ik het alles of niets gevoel kan weg gooien. Dat knelt, dat vernauwt mijn blikveld.
Ik houd mijn focus. Ik houd mijn doel. Ik houd mijn energie. Maar door de alles-of-niets-paniek er uit te halen merk ik dat ik sterker wordt.
Dus ga ik binnenkort een keer naar een netwerkbijeenkomst. Om voor iemand anders een deel van de 10 minuten presentatie te doen. Een leuke opdracht. Ik houd er van om mensen te belichten.
En dan stap ik onbevangen een wereld in die ik dag had gezegd. Die onbevangenheid bevalt me wel. Die zorgt er voor dat de lichte huiver voor die wereld oplost.
Loslaten. Jaja, ik weet dat het een modewoord is, en dat iedereen daar zijn buik vol van heeft. Maar ik laat me geen woorden afpakken.
Loslaten dus.
Net zo krachtig als stevig aanpakken. Twee verschillende manieren om je wensen te bereiken. Manieren die elkaar aanvullen. Deze weken oogst ik de kracht van het vasthouden, en ervaar ik de kracht van het loslaten.
(Tjonge, ik ben benieuwd wat ik nog op mijn pad tegen kom van alle andere dingen die ik los liet. In deze post uit januari 2012 bijvoorbeeld. Oh, voor de nieuwsgierigen: de twee dingen die ik in die post aankondig om NIET los te laten, heb ik bereikt. Het dansweekend is geweest en heeft zelfs een vervolg gehad. En het boek waar ik toen aan schreef, is nu de rode draad van mij theater. Soms moet je ook de vorm kunnen los laten.)
Prachtig en heel leerzaam. De zin waar het voor mij om draait in deze blog is: ‘Ik wil mezelf ontwikkelen, ik wil groeien. En dan helpt het niet als ik financieel afhankelijk ben van succes dat er eigenlijk gisteren al had moeten zijn.’