De server lag er uit.
Een heleboel websites er uit, en ook de mijne.
En het was nog al een toestand. Het duurde de hele dag.
Ergens dacht ik: “Als er nu iemand een kaartje wil bestellen, gaat dat niet. Ojee. Erg.”
Gelukkig dacht ik direct daar achteraan: “Wat een flauwekul zeg. Alsof we niet meer een dag zonder internet kunnen.”
Fijn dat ik het kon relativeren. En dat ik kon denken aan de mensen die koortsachtig bezig waren om de boel op orde te brengen. Fijn dat ik die pet op kon zetten, en een dankjewel en succes kon tweeten. In plaats van een gefrustreerde tweet of mailtje met #fail er in, of zo.
Het is me deze keer gelukt, en het gaat me vaker lukken. Uit het cynisme en het gezeur stappen, en in een wereld waar we elkaar wat meer ruimte geven.
Als je dat nog niet doet: doen! Maakt je leven leuker.
Oh, en hier is de blogpost van gisteren, als je die gemist hebt.
En hier kun je de kaartjes bestellen. 😉
Gelukkig, dacht dat de fout bij mij zat.
En ja, het is mooi te kunnen relativeren. Merk dat nu ik geen stress, haast en drukte in mijn lijf heb (terwijl het best heel druk is!) ik dat ook beter kan. En dat voelt goed.