Ik las een stuk van the Post Online.
Ja zo heel af en toe doe ik iets politieks. Het is gezonder dat ik er buiten blijf maar ik kan het niet laten. Ik wil zó graag de nuance terug.
Die nuance is niet alleen ver te zoeken. De nuance is persona non grata in de discussie op internet. Zodra je in één van beide kampen vraagtekens zet bij wat daar de gangbare mening is, behoor je bij de vijand.
Dit is het stuk: “Waarom zijn er zoveel Gutmenschen in Nederland?”.
Een diepgewortelde reflex bij links om elk verdacht geluid uit rechtse hoek in de kiem te smoren? ….. Dieperliggende vraag: hoe kan deze reflex zó doorschieten?
En daar zit wat in. Dat ‘links’ een kliek is. Die de rijen sluit.
Maar lees de reacties onder het stuk eens.
De linxe kerk heeft veel geleerd van de vorige bezetting; met staatspropaganda kun je alles doen. En slim als ze zijn, hebben ze ook de scholen en universiteiten in handen en daarmee de volgende generatie staatspropaganda veilig gesteld. De volgende stap is dat ze het min of meer vrije internet ook kunnen dicteren en uiteindelijk vinden we s avonds een krantje op de mat, met daarin het echte nieuws. Net als tijdens die andere bezetting. We leven in een tijdperk van hebzucht en al onze vrijheden en verworvenheden sneuvelen.
Daar is de nuance al weer zoek. Ook hier praten gelijkgestemden elkaar weer naar de mond. Ook hier springen mensen weer achterop bij anderen, omdat het veilig is je ergens bij aan te sluiten.
De reflex tegen de reflex is ook al weer aan het doorschieten. Hier bij The Postonline valt het reuze mee. Er wordt geargumenteerd, (soms wel erg kort door de bocht) en de toon is redelijk.
Maar bij GeenStijl zijn de grenzen al lang zoek. Daar is zelfs een zeer strakke censuur aanwezig.
Ook de ‘rechtse’ kliek sluit de rijen.
Om die rijen aan beide kanten open te breken is moed nodig.
Moed om naar jezelf te kijken.
Want als ik de reacties lees kan ik heel scherp aantonen waar ze te kort door de bocht gaan. Het wemelt er van de drogredenen. (Zie ze hier op een rijtje).
Maar nu.
Als ik heel eerlijk ben.
Zie ik die drogredenen ook zo snel als ik iets lees waar ik het hartgrondig mee eens ben?
Ik vind dat mensen te weinig naar elkaar luisteren, en te vaak in de verdediging schieten.
Maar nu.
Als ik heel eerlijk ben.
Luister ik wel, als ik iets hoor waar ik het heel erg niet mee eens ben?
Neem nu deze reactie (ook te vinden bij dat stuk van The Postonline)
Zou het onderbuik-volk de Islam omarmen, dan werd de Islam een bedreiging. Zou het volk van Sinterklaas en Zwarte Piet af willen, dan zou dat als anti-Nederlands gedrag worden veroordeeld.
Ik kan dat heel makkelijk af doen als drogreden, het lijkt namelijk veel op het gebruik van het Hellend Vlak.
Maar luister ik dan naar wat de schrijver er mee wil zeggen?
Nee.
Ik heb een excuus gevonden om dit niet te horen.
De werkelijkheid is dat ik natuurlijk ook selectief kijk.
Dat ik ook mijn triggers heb.
Dat ik daarmee ook rijen sluit.
Dat ik inderdaad Gutmensch trekjes heb.
(Ik wil daarbij wel even zeggen dat ik lang niet alle Gutmensch trekjes negatief vind)
Dat is waarom ik af en toe een politiek stukje schrijf.
Omdat ik vind dat we ons zelf moeten durven blijven bevragen.
Omdat we het gesprek weer op gang moeten krijgen.
Die rijen moeten open.
Helemaal mee eens: kritisch en empathisch blijven, vooral naar onszelf. En De Correspondent, hoe kijk je daar tegen aan?
Ik vind de artikelen in de correspondent goed. Maar ik weet niet of ik kritisch genoeg ben. Dat komt omdat ik het meestal eens ben met wat ik lees, en daarom moet ik oppassen daar niet te kritiekloos te zijn.