ode aan mijn kinderen

Ik werd getroffen door deze blogpost van Linda.

Wat is het als ouder soms vreselijk moeilijk om aan de zijlijn te staan, en toe te zien hoe je kind op zijn/haar eigen manier met het leven vecht.

Al mijn kinderen waren stille kat-uit-de-boom-kijkers. En wat heb ik mezelf vaak vervloekt dat ik geen steviger voorbeeld voor ze was. Want ik zag andere kinderen blaken van zelfvertrouwen, terwijl die van mij in een weerbaarheidsklasje tegen de klippen op hun best deden. 

Gelukkig heb ik ook altijd gezien hoe geweldig ze waren, en nog steeds zijn.

Ze hebben allemaal hun plek gevonden. Ze hebben allemaal hun leraar of lerares gehad die ze begreep, die ze hielp. Ze hebben uiteindelijk allemaal een vriendenkring gevonden waarin ze zichzelf kunnen zijn.

En wat ben ik trots op ze, want hoe verlegen ook, ze zijn allemaal erg dicht bij zichzelf gebleven.

Wat is het als ouder heelrijk om aan de kant te staan, en te zien hoe fantastisch je kinderen in het leven staan.

(typfout hierboven, ik wilde heerlijk schrijven. maar ik laat het staan, want heel rijk, klopt nog beter)

10 thoughts on “ode aan mijn kinderen”

  1. Mooi, en herkenbaar. Zelfs heb ik kinderen die meer zelfvertrouwen hebben dan ik. Prachtig om te zien hoe ze van een “afhankelijk wezentje” helemaal zelfstandig werden met hun eigen meningen en ideeen, en hun eigen fouten en geweldige eigenschappen. Heelrijk ja!!

  2. Dicht bij jezelf blijven is veel belangrijker volgens mij dan verlegen/niet verlegen, ik bedoel dat is toch het beste wat je kan doen? Terechte trots!

    1. ja, dat is ook belangrijker.
      en dat vind ik ook zo mooi van ze 🙂
      Fenna, die bijvoorbeeld geen interesse kan faken. Schuurt soms een beetje, maar is mooi.
      De interesse die er wel is, is puur.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.