een kleine vlam

Ik lag in bed en had de wekker gezet voor 02.30. Om Teske te feliciteren die in Srilanka haar verjaardag vierde. Ik wilde haar bij haar ontbijt verrassen. Dat lukte. Ik was even in gedachten bij mijn dierbare dochter die geniet van een andere omgeving. (psst Teske: ik geniet als jij geniet)

En toen lag ik nog even te draaien voor ik weer in slaap viel.

Op dat moment voelde ik iets bijzonders.

Nu is er met bijzondere dingen midden in de nacht iets bijzonders aan de hand. Ze zijn een mooi klein licht in het diepe donker. Het straalt fantastisch, maar ’s morgens vroeg is het lastig om dat stralende nog goed te zien.

Ik ga het proberen uit te leggen, dat gevoel. Dat is lastig. Het lichtje is al moeilijk te zien, en nu ga ik het ook nog dichtplakken met woorden.

Ik voelde me vrij. Los.

Los van alle verwachtingspatronen.

Niet alleen die van mijn baan, waar ik in verstrengeld geraakt was, en waar ik de knoop van had doorgehakt. Maar ook van al het andere dat is, en nog gaat komen.

Ik voelde me zo los dat het niet meer mogelijk leek dat ik ooit weer in een nieuw patroon zou stappen.

Ik voelde dat  de enige verwachtingen waar ik ooit nog aan hoef te voldoen, die van mezelf zijn.

Ik bedacht dat niet zo. Dat voelde zo.

Dat gevoel haalde de angst uit al mijn handelingen.

De lat wordt er niet lager door, maar de aanloop wel makkelijker, natuurlijker.

Dat gevoel is het kleine vlammetje dat ik in mij draag. Bijna niet te zien. Maar mocht alles een keer heel donker worden, dan is daar dat vlammetje dat mij de weg wijst.

Niet deze woorden. Maar dat gevoel dus. Daar gaat het om.