Neil Young – Decade 1978



Het is bijna onmogelijk om de allermooiste popsong te kiezen.
Maar ik kan het: Cortez the Killer van Neil Young.
Dan moet ik het dus eigenlijk over “Zuma” hebben, want daar staat hij op, en die Elpee heb ik ook.
Maar het begon bij met met “Decade”.
Peter had “Deja Vu” van Crosby, Stills, Nash and Young. Van die vier bleek Neil Young de interessantste.
De volgende plaat werd “Harvest”. Mooi accoustisch, met het dramatische “the needle and the dammage done”. Daarna “American Stars and Bars” waarvan vooral “Like a Hurricane”, diepe indruk maakte.
Benieuwd naar meer van Neil Young taste ik diep in mijn buidel en kocht de driedubbelverzamelaar “Decade”. Een plaat voor het leven, zo bleek.
Ik heb voor mezelf Neil Young altijd een beetje verdeeld in zijn accoustische en zijn electrische muziek. Beiden met fantastisch gitaarwerk. Ik speelde zelf gitaar. Het accoustiche werk was goed te spelen. In Wageningen woonde ik o.a. samen met Kees Wagtmans. Hij speelde ook gitaar en met hem heb ik vooral de “electrische” gitaarnummers gespeeld.
“Cowgirl in the sand”, “Words” en “Cinnamon Girl” en vooral “Down by the river”. Daar zat een gitaarsolo in waarbij één noot ritmisch herhaald werd. Als ik het zo schrijf lijkt het niks. Maar als je met je gitaar bezig bent is het geweldig. De één legt de basis met de accoorden en de ander mag uit zijn dak. Mooier om te doen dan om naar te luisteren. We plozen zelf die gitaaraccoorden uit. Als er geen boek was waar het in stond probeerde je net zo lang alle accoorden tot het een beetje klonk. Dat ging verrassend vaak goed. Bij “Cortez the killer”  niet.

 

Nu weet ik waarom. Je kunt nu alle accoorden op internet vinden. Neil speelt vals: Voor Cortez the killer, stemt hij zijn gitaar anders. De onderste twee snaren worden lager gestemd. En dan klinkt het wel goed. Toen mijn oren het nog een beetje deden heb ik dat kunnen horen. Wat had ik graag een electrische gitaar gehad om die rifs een keer te spelen.
Gitaarwerk om in te verzuipen. Mooiste nummer ooit.
Ik ben zo gelukkig geweest om Neil zelf in Ahoy te zien spelen, in 1982 (Dat was in zijn maffe “Trans” periode, met zijn vocoder). Ik heb Cortez the killer zelf live gehoord. Die herinnering maakt het een beetje goed dat het nu allemaal als bagger klinkt.

2 thoughts on “Neil Young – Decade 1978”

  1. Beste Jacob Jan, na het lezen van je verhaal over Neil Young werd ik behoorlijk droevig. Ik ben sinds 12 jaar slechthorend en draag oorapparaten. ALs Neil Young fan heb ik de meeste van zijn concerten in Nederland gezien, ook de laatste in de RAI. Het was fenomenaal en een mooi laatste concert, want dat kan ik niet meer doen, heb dagenlang lopen suizen als een gek. Ik herken je woorden over de non-kwaliteit van de muziek en merk dat ik steeds minder luister. Het klinkt steeds meer als bagger, zoals jij dat noemt. Ik hoor beter dan jij, kan redelijk horen met mijn apparaten en dat is maar goed ook , want mijn beroep is trainingsacteur. Het wordt wel steeds minder. De muziek vertalen naar woorden vind ik een prachtig idee, omdat ik zelf ook veel schrijf, vooral columns over het vak en muziekrecensies (klassiek). Ik ga je blog verder bestuderen, dit is een spontane reactie na het lezen over Cortez The Killer, ook mijn absolute favoriet.
    Hartelijke groet, Bert Stegeman

    1. Bedankt voor je reactie.
      Doet me wat, deze herkenning. Zowel de liefde voor Neil, als de pijn van het minder horen.

      Wat een geweldig beroep heb jij, trouwens.

      ik ben zelf trainer geweest (en doe het nu weer voor slechthorenden), en lees de laatste tijd toevallig steeds meer over trainingsacteur op de blog van Loes Wouterson.

Laat een reactie achter op jjvoerman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.