Label: Neil Young

Het is bijna onmogelijk om de allermooiste popsong te kiezen.
Maar ik kan het: Cortez the Killer van Neil Young.

Dan moet ik het dus eigenlijk over “Zuma” hebben, want daar staat hij op, en die Elpee heb ik ook.

Maar het begon bij met met “Decade”.

Peter had “Deja Vu” van Crosby, Stills, Nash and Young. Van die vier bleek Neil Young de interessantste.

De volgende plaat werd “Harvest”. Mooi accoustisch, met het dramatische “the needle and the dammage done”. Daarna “American Stars and Bars” waarvan vooral “Like a Hurricane”, diepe indruk maakte.

Benieuwd naar meer van Neil Young taste ik diep in mijn buidel en kocht de driedubbelverzamelaar “Decade”. Een plaat voor het leven, zo bleek.

Ik heb voor mezelf Neil Young altijd een beetje verdeeld in zijn accoustische en zijn electrische muziek. Beiden met fantastisch gitaarwerk. Ik speelde zelf gitaar. Het accoustiche werk was goed te spelen. In Wageningen woonde ik o.a. samen met Kees Wagtmans. Hij speelde ook gitaar en met hem heb ik vooral de “electrische” gitaarnummers gespeeld.

“Cowgirl in the sand”, “Words” en “Cinnamon Girl” en vooral “Down by the river”. Daar zat een gitaarsolo in waarbij één noot ritmisch herhaald werd. Als ik het zo schrijf lijkt het niks. Maar als je met je gitaar bezig bent is het geweldig. De één legt de basis met de accoorden en de ander mag uit zijn dak. Mooier om te doen dan om naar te luisteren. We plozen zelf die gitaaraccoorden uit. Als er geen boek was waar het in stond probeerde je net zo lang alle accoorden tot het een beetje klonk. Dat ging verrassend vaak goed. Bij “Cortez the killer”  niet.

Nu weet ik waarom. Je kunt nu alle accoorden op internet vinden. Neil speelt vals: Voor Cortez the killer, stemt hij zijn gitaar anders. De onderste twee snaren worden lager gestemd. En dan klinkt het wel goed. Toen mijn oren het nog een beetje deden heb ik dat kunnen horen. Wat had ik graag een electrische gitaar gehad om die rifs een keer te spelen.

Gitaarwerk om in te verzuipen. Mooiste nummer ooit.

Ik ben zo gelukkig geweest om Neil zelf in Ahoy te zien spelen, in 1982 (Dat was in zijn maffe “Trans” periode, met zijn vocoder). Ik heb Cortez the killer zelf live gehoord. Die herinnering maakt het een beetje goed dat het nu allemaal als bagger klinkt.