morning pages pfft!

Goh, dat is nog best een hoop, 3 blaadjes vol schrijven.

Nou is het niet de bedoeling dat ik dat hier nog eens over ga doen, maar ik wil wel een leermeester uit mijn jeugd even op het voetstuk zetten.

Vonder, leraar Engels.

Wat was dat een lieve man. Ik kan me herinneren dat ik een woordgrapje maakte op zijn naam. “Fond of Vonder”, zei ik, en dat was zo.

Hij zag en erkende mijn plezier in Engels, en mijn plezier in taal in het algemeen. Als enige. En dat terwijl ik niet eens geweldige cijfers haalde.

die slechte cijfers kwamen omdat Engels al zo snel vertrouwd was voor mij, dat ik dacht dat ik het allemaal al kon, en dan zijn er net een paar spellings- en grammatica-instinkertjes.

Ik schreef ook een prachtig opstel over 1984 van George Orwell. Hij heeft dat aan de klas voorgelezen, en man wat was ik trots!

Nog een openbaring. Vonder waarschuwde me een keer. Hij was bezorgd dat ik mezelf zou verliezen in Engels, hij zei dat ik ook aan de andere vakken moest werken. Hij wilde dat ik zou slagen. En dat is het gekke. Zijn waarschuwing was uit vertrouwen. Vertrouwen dat ik iets te bieden had. Maar ook vanuit de wetenschap dat het leven valkuilen in petto heeft, en dat ik me daar tegen moest wapenen.

Die waarschuwing, die was zo heel anders dan het: “Leuk, maar ga je ook iets serieus doen?”

Dat was de strekking van alle ander waarschuwingen die ik kreeg. “Leuk, maar nu weer serieus doen”, of “Zo zit de wereld niet in elkaar Jacob Jan”.

Ik heb een Vonder nodig. Alle andere waarschuwers kunnen de prut in zakken.

Vonder, alsnog bedankt voor je vertrouwen. Ik heb het gevoeld, het heeft me gesterkt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.