soms schieten er op een dag een heleboel kleine lesjes door mijn hoofd
en dan moet ik ze natuurlijk opschrijven, maar dat doe ik dan niet, dus ik raak er ook weer veel kwijt
geeft niks, als ze belangrijk zijn komen ze vanzelf weer terug
vandaag heb ik gemerkt dat ik met lichtheid en met zwaarte kan kijken, en dat lichtheid natuurlijk leuker is, maar ik vroeg me vandaag af:
hoe kun je bij die lichtheid komen als je je zwaar voelt?
want het lijkt zo vanzelfsprekend, die lichtheid, als je het kunt voelen,
maar dat geldt net zo hard voor die zwaarte
nee, ik ga me niet meer afvragen of ik soms bipolair ben, volgens mij heeft iedereen dat wel, in zekere mate, toch?
maar goed, fijn om weer even plezier te proeven
en wat zijn weilanden met bomen in de mist in de zon toch mooi, nee geen foto, je hebt zelf wel ergens een beeld in je hoofd zitten:
licht bevroren ochtend, laagstaande zon, lichte mist
en dan de bomenrijen, die door de mist 2D worden, alsof ze stroken papier in een schoenendoos zijn
ik kan zoiets moois heel erg binnen laten komen
Ik heb nog steeds, ergens het voornemen om altijd een opschrijfboekje bij me te gaan dragen en die kleine “lesjes” op te schrijven.
Ik heb geprobeerd die zwaarte om te zetten in de lichtheid, ik kan het niet. Ik heb ook gemerkt dat hoe harder ik dat probeer, hoe meer energie het kost en hoe minder het me oplevert. Ik probeer te leven in het moment, als dat moment zwaar is dan so be it. Als dat moment licht is dan geniet ik er ten volle van. Eigenlijk een soort van pluk de dag, maar dan kleiner, meer pluk het moment. Want mijn stemming is vaak zo wisselend dat ik weinig volle dagen lichtheid heb ervaren, maar dat werkt dan ook weer de andere kant op, ik heb weinig volle dagen zwaarte ervaren. Ach, het is zoals het is, nietwaar?
🙂 wijs mens, dat ben je