Op facebook vroeg @joytimefactor hoe je je grenzen bewaakt.
Ik antwoordde terug dat mijn grenzen mij bewaakten, en niet andersom.
Ik weet inmiddels dat taalgrapjes meerzeggend zijn dan ze op het eerste gezicht lijken.
Taal is bijzonder. Het is een goocheldoos waar we betekenis in verpakken, en waar af en toe iets anders uit tevoorschijn komt. Of iets verdwijnt, dat kan ook.
Taalgrappen onthullen soms verborgen betekenissen.
Die grenzen bijvoorbeeld.
Hoezo moet ik mijn grenzen bewaken? Wil iemand ze stelen dan? Helemaal niet nodig. Iedereen heeft toch zijn eigen grenzen?
Ah, iemand wil ze over, zeg je. Maar daar kunnen die grenzen best tegen hoor. Die doen waar ze voor gemaakt zijn. Die geven je dan en seintje.
Psst! Iemand is mij voorbij. Dat je het even weet!
Ja, en als je dan niet luistert. Dan komt iemand bij de volgende grens.
Want ik heb ontdekt dat een grens uit meerdere lagen bestaat. Het is een heel systeem. Mooie hè?
Die volgende geeft je ook weer een seintje.
En als je lang genoeg niet luistert worden de seintjes steeds harder.
Ja, en als je dan auw voelt, dan is het geen kwestie van je grenzen niet bewaakt hebben. Dan is het een kwestie van niet goed geluisterd hebben.
Of wel geluisterd maar er niks mee gedaan. Omdat jij die seintjes niet leuk vindt. En negeert.
Dat is een beetje suf natuurlijk. Het is juist de bedoeling dat die seintjes niet leuk zijn. Zodat ze moeilijker te negeren zijn. Ja, en als jij dan toch stug doorgaat met negeren.
Dom.
Ik kan het weten. Ik deed het zelf. (En nog wel eens, vast wel.)
Opletten dus, de volgende keer dat er iets niet leuks gebeurt. Als je lichaam protesteert. Als je hoofd je domme dingen laat doen. Als er van alles mis gaat.
Dat zijn de seintjes.
Niet voorkomen, door beter je best te doen.
Nee, luisteren. Er iets mee doen.
Net zo effectief als niet krabben als het jeukt.
En net zo makkelijk.
Oh, jíj wil ze over.
Jij wil over je eigen grenzen?
Dat hoeft helemaal niet.
Je hoeft je grenzen niet over. Je kunt ze gewoon verleggen. Wel even in overleg doen, met die grenzen. Anders geven ze verkeerde seintjes. Kwestie van heel goed afstemmen. Want als jij je eigen gang gaat, en dapper niet naar je grenzen luistert, omdat je een keer iets gehoord hebt over je comfort zone, en dat je daar uit moet . . . . Ja, dan ontregel je het systeem. Want die comfort zone heeft niets te maken met je grenzen. Die comfort zone ligt ruim binnen je grenzen.
Of misschien negeer jij de signalen van je grenzen juist wel om binnen die comfortzone te blijven, maar om dat uit te leggen, wordt een beetje ingewikkeld. En bovendien weet ik even niet hoe ik dat in de tekening moet verwerken, iets dat binnen én buiten je grenzen ligt.
Dus, samen met je grenzen zoeken naar nieuw evenwicht.
Dat kan.
Fietsen is je destijds ook gelukt.
*markeert deze post als één van haar favorieten*
Gezien de reacties op Facebook nav mijn blog ‘Zelfzorg en energiemanagement’ http://joytimefactor.com/2013/07/31/zelfzorg-en-energiemanagement is je grenzen bewaken & duidelijk zijn ‘iets’ wat bij velen speelt. En triggert 😉
*Ik ga er ook weer over schrijven*
Notify me 😉
Alweer Dank je wel Jacob Jan. Je verwoordt het zo lekker. En ik herken het vanbinnen.
😉
Hoi Jacob Jan,
Wat ben ik blij met je blog!
Ik zoek al dagen naar een lekkere beschrijving over de ‘comfortzone.’
Het bewaken van grenzen is met unieke…dus doodgewone pubers geen doen.
Fijn…gewoon luisteren. Naar je interne alarmsysteem.
En dat verleggen is ook geen bereklus…allemaal te doen.
Gewoon lekker veilig in je comfortzone blijven hangen, ruimte genoeg.
Dankjewel,
Els
Ik heb er nog iets bij geschreven. Want ik ontdekte dat je je grenzen kunt overgaan om per sé bínnen je comfortzone te blijven. Want er is ook een soort comfort dat tegen je werkt.
Dat is een bekende.
Opgesloten raken in de zone.
Omdat er iets van je verwacht wordt buiten je hangplek.
Het comfortabele is er dan al lang niet meer.
Dan zit je goed vast.
Ik zoek niet naar manieren om mensen uit hun comfortzone te halen.
Maar gun ze een plaats ( de ouders in dit geval) met meer zelfwaardering.
Els
Dat is denk ik wat ik ook bedoel met het mee nemen van je grenzen. En met het overleg met die grenzen. Blijf voor jezelf zorgen.
Ja…het blijft een feit dat woorden of woordspelletjes kunnen triggeren.
In mijn geval…op het juiste moment.
Ik programmeer een training voor ouders over betrouwbaar ouderschap.(10 augustus)
Klinkt te zwaar vind ik… het gevoel en de naam is “liefdevol leiding geven.”
De kid’s zijn allemaal uniek, klieren tergen en tasten aan…gewoon omdat het kan!
De grootste klacht is het machteloosheidsgevoel.
Nu ben ik dolblij met hoe jij in je blog naar grenzen kijkt, voelt, fantaseert, en verlegt. 😉
Ik zit op een lekker spoor…niet ‘uit’ maar ‘in.’
Dank voor je aandacht en meedenkerij.
Els
Spelen geeft ruimte. Dat zul jij in werken met kinderen als geen ander weten.
Mijn dochter zit in haar laatste jaar PMT, Psycho Motorische Therapie. Spel, bwegeing. Erge goede middelen om mensen te leren om te gaan met grenzen.
… en deze blog zorgde weer voor een blog van mijn kant. Om mijn eigen grenzen weer even bij te stellen 😉
‘Nee is nee. Toch?’
http://joytimefactor.com/2013/08/01/nee-is-nee-toch/