Elja worstelde er mee.
En ik heb ook vragen.
Ik heb geen vraagtekens bij het iedere dag bloggen zelf. Dat levert veel op.
Maar ik ben door dat iedere dag bloggen inmiddels in ander vaarwater terecht gekomen. In een andere stroom.
Er is zo veel op zijn plek gevallen. En het belangrijkste is: ik heb gekozen. Ik heb richting. Ik waai niet meer alle kanten op.
Want alle energie is nu voor de richting die ik gekozen heb. Ik zet nog wel stappen in andere richtingen, maar ik heb een pad dat ik volg, en daar keer ik steeds naar toe terug. Het is een pad dat ik zelf maak, terwijl ik het bewandel. Daar is genoeg te ontdekken. De zijpaadjes zitten als het waren al ingebakken in dat pad.
Dat maakt voor mij de urgentie van het iedere dag bloggen minder. Die urgentie komt vast ooit terug. Maar nu dus even niet. Nu is mijn ontdektocht het theater dat ik maak.
Stoppen met iedere dag bloggen?
Minder vaak bloggen?
Misschien.
Want er ontstaat een andere behoefte.
Een behoefte om een meer doordacht blog te schrijven. Ideeën op te sparen om er iets bijzonders van te maken.
Dat heeft een beetje te maken met de ervaring dat slijpen aan iets best leuk is, en veel oplevert. De ervaring die ik nu met mijn theatervoorstelling op doe.
Het één hoeft het ander niet in de weg te zitten natuurlijk.
Een idee is om die bijzondere blogposts aan te bieden in een nieuwsbrief. Voor lezers die minder geduld hebben met de huis tuin en keukenblogs die er tussen zitten. Of de (soms flauwe) grapjes, die ik soms niet kan laten.
Ik moet mijn energie verdelen. Dus zou het een goed idee zijn om het iedere dag bloggen in te leveren voor 1 mooi blog per week, en de rest van mijn energie in mijn theater te stoppen.
Punt is dat ik niet helemaal precies weet wat ik weg gooi.
Dat ik misschien onbewust veel meer uit dat iedere dag bloggen haal dan ik zelf besef.
En daarbij komt dat ik weet dat er een paar lezers zijn, die elke ochtend mijn blog verwachten. Dat schept toch ook een soort verplichting. Ik kan wel stoer roepen dat ik voor mezelf blog, maar zonder lezers zou ik daar al lang mee gestopt zijn.
Ik ga morgen mijn eigen blogpost een lezen en dan ga ik eens reageren. Ik ga mezelf morgen eens ongevraagd advies geven. De kans bestaat dat ik me erger aan mijn eigen reactie, maar dat is mijn eigen schuld. Dan moet ik maar niet mijn twijfels open en bloot op mijn blog zetten.
Bedoel je: oordelend je blog lezen op een zelfde soort manier als dat vrouwen naar een foto van zichzelf kijken? Wees #lief & #mild naar en voor jezelf 😉
#ongevraagdadvies Misschien een idee om je blog (proberen) te lezen zoals wij, jouw lezers, dus niet de-kritische-Jacob-Jan?
Wat is zo leuk vind aan je dagelijkse blogs is dat je de ‘echte’ Jacob-Jan leert kennen. Nou hoeft een keer per week bloggen dat niet uit te sluiten, maar het zijn soms de kleine dingen die het doen.
Het zou kunnen dat als je de kleine dingen weg schraapt als je één keer in de week gaat bloggen. Het kan ook dat dat niet het geval is. Ik moet ineens denken aan die ene blog die ik schreef waarbij ik dacht dat het een echte zeurblog was en dat jij één van de mensen was die vonden dat het niet zo was. Voorbeeldje van een verkeerde inschatting van de schrijver.
Wat je ook besluit, ik blijf het lezen en zoals Sonja al zegt, wees lief voor jezelf.
Lieve Jacob Jan,
Hoeveel tijd kost dat nou? Dat elke dag bloggen. Wees eens eerlijk, je doet hooghuit een half uurtje over een blog. En daarna nog een aantal keer een aantal minuten om de schrijf en tikfouten te verbeteren die je pas zag nadat je publiceerde. En daarna nog eens voor de fouten die anderen zagen.
En Eelco hierboven benoemt precies wat jij zo leuk vind in blogs van anderen. Dus waarom zou dat voor jou blog niet gelden? Dan Eelco!
En Sonja zegt dat je niet zo kritisch moet zijn. Ja, ik weet wel dat je eerste reactie is dat dat hes wel mee valt, maar denk eens goed na? Is een deel van je twijfel niet dat je mensen niet moet lastig vallen met leuter?
Mijn advies: blijf lekker leuteren. Dat biedt de grootste kans dat je geen schil om je zelf heen bouwt. En als je vindt dat je iets te melden hebt, dan mag je van mij ook best een paar doorwrochte posts schrijven.
Lieve Jacob Jan,
Fijn te lezen dat je ‘gewoon’ blijft schrijven!
Enne… laten we elkaar toestaan zo af en toe lekker te leuteren: dan kan en mag ik het mijzelf ook makkelijker toestaan af en toe iets te schrijven waarover ik een oordeel (of dikke twijfel) over heb. Op die manier houden we elkaar schrijvend.
Enne… de grap is dat wat jij van jezelf ‘leuteren’ vind, daar kan ik soms hardop om lachen of mij heel erg verbonden met jou voelen. Omdat je uit-het-leven-gegrepen schrijft. Herkenbaar. Het raakt. Ik voel mij er mee verbonden.
Oprechte en liefdevolle groet,
Sonja
“Punt is dat ik niet helemaal precies weet wat ik weg gooi.”
Dat heb ik ook.
Da’s niet waar. Ik denk dat ik weet wat ik weg gooi. En dat wil ik niet weggooien. Plus het gevoel dat een beetje doorzetten meer oplevert dan een beetje stoppen. 🙂 Maar! Dat gezegd hebbende, wat je ook doet, het is GOED.
Ik heb je post gelezen, mooi.
Op een bepaalde manier lucht het me gek genoeg op dat Elja en jij op dit punt zitten, en wat jij of zij ook doen, er is geen goed of fout, en net sla Steven ergens anders zegt geen zwart of wit, of ja dat is er wel maar je doet jezelf te kort om het zwart wit te maken, of of…. Ik ben vanzelf in ophouden gegleden, ophouden iedere dag te bloggen, en alhoewel ik het contact met de anderen medebloggers ook mis, want ik lees ook veel mninder en ik reageer ook veel minder, ik ben sowieso veel minder op social media, anders dan Facebook op dit moment, wie had dat ooit gedacht, ik zeker niet – iedere dag bloggen was voor mij een noodzaak en een vanzelfsprkendheid, net als ontbijten en ademhalen zelfs. Maar ik moet je zeggen behalve het toch isolement waar ik me dan nu meer in bevind, het niet iedere dag bloggen en zelfs compleet stoppen gedurende enkele weken, me goed bevallen is en nog…. niet perse een reden, niet perse productief op ander terrein, veel aan de hand erg veel zelfs, maar ik voel geen drive meer om iedere dag te bloggen, ik werd ook niet zoveel meer gelezen, gooide voor mijn gevoel ook niet zo veel weg, maar hoefde dus van mezelf ook geen zwart wit knoop door te hakken en nog niet,
toen ik nog wel blogde, en had zelf ook geen zin om er op mijn blog een ding van te maken….
Ik heb ooit eens een bizar interessante Yin/Yang oefening gedaan bij mijn tantra training… gedurende een afgebakende tijdsperiode van 24 uur, telkens weer een besluit mogen nemen en het weer mogen wijzigen ten dienste van….jezelf …of van…een ander….. gruwelijke uitdaging dat wel.
heel veel van geleerd maar dit terzijde
Maar zeker nu ik al een tijd gestopt ben en merk hoe jammer ik dat ook vind, ook veel online contact opgedroogd is, ook dat een blijvende investering vraagt en ik die energie gewoonweg niet heb, merk ik dat het hoe dan ook goed is, althans voor mij, om het niet te hoeven weten, totdat ik het wel weet, wat dat dan ook is….
Heel veel – Succes…
met hoe de wind waait en hoe die jou aanraakt en in beweging brengt wat wil
en aanraakt wat niet wil
of het nog niet weet
Op een ander kanaal is niet uit het hart.
Zal eens vaker op facebook gaan kijken.
Liefs.
Maar waarom dan 1 MOOIE blog per week? Hoezo mooi? Waarom zou de lat opeens hoger moeten liggen bij minder blogs? Past dat beter bij je doel? Zelf schrijf ik geen blog, maar wel een dagboek. ( typend op een laptop, dat dan weer wel…)En dat doe ik met dezelfde reden als waarom jij met bloggen begonnen bent. Ik schrijf naar behoefte. Soms schrijf ik weken weinig, soms schrijf ik iedere dag. Ik doe wat goed lijkt op dat moment.
Marianne
Mooi is voor mij: Een blog met kop en staart, waarin niks overbodigs staat, en ik alles precies zo zeg als ik het wil zeggen. Dus wat langer bezig zijn met : staat er precies wat ik wil dat er staat?