Ik studeerde in Wageningen. Mijn ouders woonden in Friesland. De OV jaarkaart bestond nog niet dus ik liftte.
Mijn moeder wilde graag de treinreis betalen, omdat ze het fijn vond als ik thuis was. Kan ik nu iets bij voorstellen 😉 . Daar maakte ik voor de terugreis dankbaar gebruik van. Maar heen dus liften. Vooral toen ik vriendinnetjes had. Romantisch gezellig. En een stel wordt makkelijker meegenomen dan een jongen alleen.
Met een aantal voorgeschreven kartonnen bordjes (Snelweg, Zwolle, Leeuwarden, Wolvega), en een lege met stift, sloten wij achteraan in de rij. Want Wageningen had twee uitvalswegen/liftplekken. Eén voor het noorden (mijn ouders) en één voor het zuiden (Sacha’s ouders). En daar was het druk op vrijdag. Makkelijk 10 wachtenden voor je, die je soms met enig leedvermaak later passeerde als jouw lift verder ging dan die van hun.
Want dat was altijd spannend. Hoe ver kun je komen met één lift? En waar wordt je afgezet? Beter wachten op een goede lift dan halverwege vast komen te zitten op een stille weg. Een logistiek gokspel.
Dit vertelde ik vanmiddag allemaal aan de lifter die ik mee nam van Geleen naar Eindhoven. Ja ze zijn er nog, lifters. En wat ben ik blij dat ik gestopt ben. Meestal denk ik te laat: ik had best kunnen stoppen. Nu kwam die reflex meteen! Goed teken. Ik durf meer en ben alerter.
Durven, want ik had mijn CI’s uitgedaan, en het is best vermoeiend luisteren in een auto. Goed gekozen. Leuke lifter. Een pedagogiek student. Die een jaar naar het buitenland was geweest. Hij was net een paar dagen terug en verkeerde nog in cultuurschock. Ja ik heb ook naar hem geluisterd. Maar zelf ook veel verteld. Foei Jacob Jan, denk ik dan nog wel eens. Vanwege een stemmetje dat zegt dat het beter is te luisteren. Maar ja, er moet dan toch ook íemand praten, nietwaar?
Ik werd er blij van. Leuk gesprek. En ik heb iemand geholpen. Een beetje forward kunnen payen, van dat wat mij werd geschonken, vroeger, door al die aardige automobilisten. Leuk om te bedenken dat deze lifter vindt dat ie mazzel heeft gehad. Voor de deur afgezet in Eindhoven. En trots dat ik dat heb kunnen doen. Blij, met iets kleins. Wat kan het leven simpel zijn.
Zeker een goede daad!
Als kind was ik er niet zo blij mee, lifters. Mijn ouders zijn na hun huwelijk in Rotterdam gaan wonen maar komen van oorsprong uit Overijssel. Heel veel weekenden werden dan ook in Overijssel doorgebracht. Op zondag was iedereen uit heel Nederland bij opa en oma. Vrijdag na school weg en zondag, met langs de lijn onderweg op de radio, terug. Mijn zus en ik achter in de auto. Meestal na een kilometer of 50 begon de ruzie op de achterbank. Als mijn vader het zat was nam hij de eerste beste lifter die richting Rotterdam moest mee. Die moest dan tussen ons in op de achterbank. Nu ben ik best wel gevoelig voor geuren. Je raad het al. Ik werd misselijk van overdreven zweetluchtjes, knoflook, aftershave etc. Maar mijn vader hield stug vol. Als we thuis waren en de lifter ook de auto uitstapte kwam de buurvrouw altijd naar beneden met de opmerking; ‘ Was het weer zover!’ Mijn vader zie alleen nog; Naar boven, tandenpoetsen en naar bed! Mijn moeder gaf een knipoog en kwam nog even een kus geven voor het slapen gaan. Wat kan het leven simpel zijn!
🙂
Ik zou een hartaanval krijgen omdat ik zo zenuwachtig zou zijn. Nee, liften is niets voor mij. En door sommige verhalen van tegenwoordig zou ik ook niet gauw iemand meenemen. Al kan ik me het wel voorstellen dat het gezellig kan zijn in de auto 🙂