Kus!

Als je hoogtevrees hebt, dan zie je jezelf in gedachten over de rand kieperen. Je springt zelfs over die rand. In gedachten, maar het voelt zo echt dat je buik kriebelt.

Ik had vroeger ook zo’n angst-gedachte.

“Als ik niet op pas ga ik de ander kussen!”

Dat dacht ik in de meest vreemde situaties. Zelfs de hele strenge rector van mijn Middelbare School: Hannema, heb ik op die manier gekust. In gedachten, maar even echt als die sprong.

En nu, deel ik veel kussen uit. Vooral digitaal. En de gêne die ik er bij voelde is weg. Ik voel dat het kan. Het is niet zo maar een woordje, ik voel er een energie bij. En ook in het echt kus ik meer en meer.

Want ik weet nu waar de gêne vandaan kwam. Ik vond mezelf niks waard. Wie wil er nu van mij een kus?

En nu voelt dat anders. Ik ben alles waard, en mijn kus betekent alles.

Mijn kus is liefde en de kracht van kwetsbaarheid. En dat geef ik graag door.

En nu bedenk ik hoe bizar het is dat deze prachtige gedachte/neiging al die jaren angst heeft opgeroepen.

Als we eens konden zien hoeveel liefde er in die angst verstopt zit . . .

 

4 thoughts on “Kus!”

  1. Herkenbaar! Al zal ik op de meeste momenten het nog steeds bij gedachten laten. Maar weten dat jij deze neiging ook kent is al fijn.

Laat een reactie achter op Linda Wessels Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.