Kranten lezen, theater schrijven

Twee cadeau abonnementen.

Trouw en NRC.

Fijn, dacht ik.

Nou, half. De kunst en boekenbijlagen zijn fijn. 

Maar nieuws en vooral de columns wil ik niet meer lezen. Daar wordt ik narrig van. Daar kwam mijn blogpost van vanmorgen vandaan. Van die columnisten die het zo goed weten. En wat leuke stijlfiguurtjes uit de kast pakken om het mooi op te dienen. En intussen zitten stoken, in wat nooit meer een dialoog kan worden.

Ojee, daar ga ik weer. Mopper mopper.

En (rust, 1..2..3)  stop.

Okee, want die onrust zit natuurlijk bij mezelf.

Ik ben ben de laatste weken een beetje rondjes aan het draaien over wat nu eigenlijk mijn verhaal is, voor mijn theater. Ik heb zo veel te vertellen, ik heb een kern nodig.  

Hoe dichter ik die probeer te naderen, hoe groter de druk. Tot het me fysiek niet meer lukt om op mijn kruk te blijven zitten.

Oplossing 1:  

Een lekkere stoel neerzetten.

Oplossing 2:

Die druk. Dat is net alsof je een zuiger in een buis wil duwen, als een fietspomp waarvan de slang verstopt zit.

Nee, niet de slang ontstoppen, dan ga ik iets vol lucht blazen. Gewoon de zuiger zelf lek prikken. Het hoeft niet hermetisch dicht geplakt te worden, dat verhaal.

Leuk bedacht Jacob Jan, nu nog uitvogelen hoe dat werkt, dat lucht laten ontsnappen. 

Dit blog is mijn eerste gaatje.

En dan het stukje verder schrijven waarin ik ga zeggen dat het ‘wat-wil-ik-nu-eigenlijk-zeggen’ niet bestaat, aan de hand van badkamerspiegels. En hoe frustrerend dat wel niet is. Misschien begin ik daar wel mee, met dat stukje.

Moeilijk, moeilijk, moeilijk, vind ik het. Schrijven voor theater. Niet leuk meer zelfs, als ik heel erg eerlijk ben.

Een fase die ik door moet. En dat weten helpt niks bij het door moeten. 

 

 

 

13 thoughts on “Kranten lezen, theater schrijven”

  1. Ik ga je mijn ongezouten mening geven. Omdat ik denk dat het zo is, maar doe er mee wat je wilt. Het is jouw theater. Jij bent jij. En wie ben ik?

    Iedere keer als jij kijkt hoe andere mensen van alles doen (voorstellingen maken, marketing bedrijven, hun leven inrichten) dan gaat het mis. Dan kopieer je dingen die lijken te werken en blijkt uiteindelijk dat het niet werkt voor jou. Gelukkig heb je ingezien dat jij een eigen manier hebt waarbij jij je goed voelt.

    Op het moment denk je dat je van alles moet voorbereiden, een rode draad moet hebben, min of meer een kant en klaar product moet hebben. Want zo doet iedereen dat toch? En daarop ga je oefenen en oefenen.

    Nee, nee, nee!!! Jij bent Jacob Jan. En als je al een rode draad hebt in je theatervoorstelling dan ben jij dat. Verder niet. Zo simpel als dat.

    Hoe komen jouw blogs tot stand? Kijk daar nog eens even naar. Toch niet omdat je gaat zitten denken over de rode draad of omdat je gaat oefenen en oefenen op je schrijfstijl, op de inhoud of op de compositie? Nee toch?
    Je blogs ontstaan haast uit de losse hand. Je denkt daar niet te veel over na. Je doet eigenlijk maar wat, maar blijft wel altijd dicht bij jezelf, sprekend over een onderwerp dat jou op dat moment bezig houdt. Daardoor raken de blogs ons, voelen we jouw gevecht, jouw liefde, jouw bewogenheid, jouw wat dan ook. We voelen JOU. Dat willen we. Wij willen Jacob Jan. De rode draad = Jacob Jan. We willen niet een Jacob Jan met een kunstje, met een voorbereid verhaaltje, we willen Jacob Jan die laat zien waar hij NU mee zit, wat hem nu raakt, waar hij nu mee worstelt, waar hij nu blij van wordt.

    Vertrouw erop dat je als je op het toneel staat, jij op dat moment uit je mouw kunt schudden wat de mensen willen zien en horen. Jij kunt dat aanvoelen. Jij kunt luisteren naar jezelf en naar je publiek, vooral ook omdat je niet zo goed kunt horen en zonder die apparaten al helemaal niet. Dat is jouw gave. Je luistert zonder te horen. Doe dat dan ook gewoon.

    Ga door met bloggen, met vloggen, met verhalen vertellen. Iedere dag weer, vanuit jezelf. Over dat wat jou op dat moment bezig houdt. Al die blogs, vlogs, verhalen doe je in een rugzak en neem je mee naar je theater. On stage haal je uit je rugzak dat wat op dat moment het beste lijkt, vooral voor jou, maar ook voor het publiek dat voor je zit. En als er niets in de rugzak zit wat op dat moment goed voor je lijkt, dan verzin je iets ter plekke. Laat het gewoon komen. Net als je blogs en vlogs, laat het gewoon komen!

    Je hoeft er ‘alleen’ nog maar op te vertrouwen dat jij dit kunt! 😉
    Jacob Jan, de theaterman van wie geen voorstelling dezelfde is. Altijd weer anders, maar altijd weer Jacob Jan.

    Is dat niet prachtig?

    1. Eens Helen. Ik herhaal wat ik elders hier al eens achterliet: Ik schat zo in dat de pure, ongetrainde versie van JJ’s spelen altijd het hoogste niveau zal hebben.

  2. Schitterend juist betoog, Helen.
    Gewoon Zijn & Doen, Jacob Jan.
    En de Waarheid herkende Zich Zelve…

  3. Toen ik je blog had gelezen duikelden dezelfde gedachten als die van Helen door mijn hoofd. Zo mooi als zij het heeft verwoord kan ik het niet dus ik sluit me heel graag bij haar aan.
    Door jouw prachtige blogs heb je mij over de streep getrokken om het ook te gaan durven. Blijf bij jezelf dan zal het prachtig worden!

  4. Helen heeft zoooooo’n gelijk! Stel je voor dat het ‘mislukt’, dan zit die zaal vol met mensen die dat niet doorhebben, want die komen allemaal voor jóu. Geen veiliger basis dan dat! En mocht je in het ergste geval geen woord uit kunnen brengen, dan gaan we met z’n allen naar de bar, waar het dan alsnog een succes wordt 🙂

  5. Als je nog maar een verhaal zou mogen vertellen, welk verhaal zou dat dan zijn Jacob Jan?

    Als je een boek zou gaan schrijven, waar zou dat boek over gaan dan?

    Als je vandaag zonder grenzen mag bepalen wat je zou gaan doen, wat zou je dan willen doen?

    Misschien werkt het om jezelf dit soort vragen te stellen. Ik denk dat het iets met je intelligentie te maken heeft. Je denk te moeilijk. Ratio uit, emotie aan.

    1. weet je dat ik het antwoord op alle drie vragen weet?
      en dat ik die al aan het invullen ben?
      het is de emotionele angst niet goed genoeg te zijn, en de materiële angst dat mijn geld straks op is, die me soms tegen de muur op jaagt.

      1. Dat kan ik me goed voorstellen. Ik heb een soortgelijke ervaring op een heel ander gebied. Ik heb van die periode geleerd dat ik goed genoeg ben en dat mijn geld opraakte voordat ik er geld mee kon verdienen. Ook heb ik geleerd dat ik het achteraf niet zo leuk vond. Dat ik voor mezelf beginnen heel hard werken vond terwijl ik op dit moment in mijn leven behoefte heb aan thuiskomen van mijn werk en klaar te zijn.

        Ik probeer het niet te bagatalliseren. Maar wat ik jammer vind van die periode is dat ik niet ten volle genoten heb van de vrijheid die ik had. Van de mogelijkheden die er waren en me te veel heb laten leiden door: het moet lukken, het moet, het moet, het moet.

Laat een reactie achter op Eef Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.