zo zit dat

Ik kan niet zo goed tegen normbewakers.

Mensen die weten hoe het moet.

Vroeger kon je die nog makkelijk herkennen aan de zo-hoort-het-blik, compleet met zurig mondje. Dan kon je er tenminste met een wijde boog omheen lopen.

De nieuwe normbewakers verkleden zich als normaanvallers. Ze hakken wild om zich heen, om je uit de klauwen van de oude normbewakers te redden.

Ik snapte in eerste instantie dan ook niet waarom mijn nekharen overeind bleven staan. Ik werd toch gered? Ik hoef toch niet bang voor ze te zijn? Ze vertellen nu toch niet meer hoe het hoort? Ze strijden toch voor vrijheid, en openheid, en allerlei andere nobele zaken?

Nee, ze vertellen niet meer hoe het hoort.

In plaats daarvan vertellen ze hoe het zit.

Ze vertellen wat je niet meer moet willen.

Ze vertellen dat het belachelijk is om te vertellen wat je niet meer moet willen.

De kooi is er gewoon nog. Hij is nu alleen onzichtbaar geworden.

Toch

is hij te herkennen.

Vraag naar het waarom.

De loze riedels

die je terugkrijgt

zijn de tralies.

Buig ze door , die tralies.

Vráág door

en je zult zien

dat de blikken

vertwijfeld opzij gaan,

op zoek naar medestanders,

of een citaat om mee te gooien.

Buk, ontwijk

en vraag door,

net zo lang

tot de verloren gezichten

weer gevonden zijn,

ook de mijne.