Jij bent zó welkom!

Ik huil veel de laatste weken.

En alles heeft te maken met er mogen zijn.

Dit filmpje bijvoorbeeld waarbij een burgemeester pal achter, naast en voor zijn burgers gaat staan. Ze mogen er zijn, ze horen er bij.

En dan huil ik dus.

Het mag.

Jij mag.

Ik mag.

Niet omdat je iets moois hebt gedaan. Niet omdat je iets goed kunt. Niet omdat je aardig doet.

Gewoon om jou, om mij.

Zoals je bent, zoals ik ben.

We mogen er zijn. We zijn hartstikke welkom. Precies zoals we zijn.

Dat ontroert me. Het lijkt wel of ik steeds dieper in dat gevoel kan afdalen. Het stroomt door mijn lijf. Een groot dankjewel, innig omarmd door een groot welkom.

Ik voel het plaatsvervangend als ik er glimpen van zie, en het laat me nooit onberoerd.  Het roert steeds heviger.

Ik loop elke ochtend als eerste ons schoolgebouw binnen, en sinds deze week heb ik een nieuw ritueel. Ik ga staan, zeg in gedachten een warm welkom aan mezelf, en vervolgens aan allen die hier straks zullen zijn. Ik probeer dat gevoel tot in de uiterste hoekjes van het gebouw te sturen.

En elke ochtend moet ik huilen.

Ik stuur het naar jou, als je dit leest.

Welkom.

Je mag er zijn.

Dank dat je er bent.