Ken je dat?
Je zo geweldig voelen dat je door niets meer uit het veld geslagen kan worden?
Nou, zo voelde ik me dus.
En toen werd ik uit het veld geslagen.
Ik ben er achter aan het komen dat sommigen van ons hun onzekerheid met zich mee blijven dragen, zoals een alcoholist altijd een alcoholist blijft, ook al staat hij twintig jaar droog.
Ik ben zo’n sommige.
Er blijft in mij het kwetsbaar kind dat soms heel hard schrikt. Gelukkig heb ik mezelf om het te troosten. Maar ik gebruik daarbij ook heel graag hulp van anderen. Want mezelf is niet altijd genoeg.
Wacht even. Maak dat eens expliciet: Heb je dan van anderen bevestiging nodig?
Ja, ik heb van anderen bevestiging nodig!
En dat is oké.
Dit wetende voel ik me nog steeds geweldig.
Ook ik draag een onzekerheid met mij mee.
Begrijpende groet,
Ja joh, ik herken het, maar een groot geluk is dat we het nu ook bij onszelf hebben leren herkennen. Toch blijft het telkens weer even pijn doen en voor verdriet zorgen. Het komt steeds uit de hoek van de ander. Hij slaat je “uit het veld” en wij lieten het toe. Troost bij de ander? Denk vooral toch bij ons zelf.