Ik schrijf een fel stukje over toetsen. (hier)
Ik sluit zelfs een beetje arrogant af door te verwijzen naar de op-alle-punten-goed score van de onderwijsinspectie.
En dan zie ik een dag later pas dat er in de titel staat “Ik wordt”.
Een lieve vriendin wijst me er op in een reactie. Heel neutraal. En ik ben er niet op afgebrand. Dat betekent dat ik erg fijne lezers heb. Want er had zo maar iemand kunnen schrijven dat het blog van gisteren het beste bewijs is dat er juist niet genoeg getoetst kan worden.
Ben ik blij met die fout? Nee
Schaam ik me? Ja, echt wel.
Dat het stom is om in juist zo’n stukje een fout te maken? Ook ja. En slordig.
Vind ik mezelf nu een slechte leraar? Nee!
En als iemand vindt dat die extra T mijn verhaal ongeloofwaardig maakt, wil ik hem of haar wel een lesje geven in drogredenen.
Enne . . .
Als je het maken van foute niet kunt vieren, kun je niet leren.