Ik ben geen beelddenker.
Tenminste dat dacht ik, toen ik er voor het eerst iets over hoorde. Want ik hield zo van taal en taalgrapjes.
Ik ging meer lezen over beelddenken. Ik las over het verschil met sequentieel denken,
heel kort door de bocht: het hele plaatje zien tegenover stap voor stap denken
en ik ontdekte dat ik dat sequentieel denken juist helemaal niet snap. Hoe kun je nu een volgende stap zetten als je geen overzicht hebt?
dat is waarom ik ooit dacht dat Prezi dé oplossing was. Dat geeft de mogelijkheid om vanuit een overzicht te werken. En vervolgens is dat domme prezi weer geheel lineair. Je kunt niet springen van de ene plek naar de andere. Je kun alleen vooruit en achteruit. Welke idioot heeft dat bedacht?
Vanaf die tijd weet ik dat ik beelddenk.
Voorbeeld.
Mijn zoon heeft scheikunde gestuurd en werk gevonden. Hij mag onderzoek doen, en knutselen in een lab. Dat vind hij leuk, zelf dingen maken en uitproberen. De eerste paar dagen was daar natuurlijk nog geen sprake van. Inlezen, kennismaken en dat soort gedoe. Deze week zei hij blij: “Morgen ga ik het lab in.”
Ik krijg dan meteen beelden. Je kent die films wel waarbij de hoofdpersoon zijn ‘ding’ voor het eerst doet. Strakke muziek en de beelden even strak door elkaar gesneden. Zo’n beetje als het knutselen van the A-team, of het “I got the power!” uit Bruce Almighty.
Zo zag ik Dion het lab in wandelen.
Dat soort beelden zijn er bij mij vrijwel altijd. Direct.
Ik denk dus beeld.
Maar ik ben géén beelddenker.
Ik ben Jacob Jan.