Een tweetup gepland. Een kans om al die geweldige mensen, die ik via bloggen ken, in het echt te zien.
Ik wil hem al enthousiast in mijn agenda gaan schrijven want hier moet ik bij zijn.
Totdat de datum in mijn gezicht uiteen knalt.
3 augustus.
Verjaardag van Wies, mijn jongste dochter. Veertien wordt ze. Groot genoeg om mij een tijdje te kunnen missen. Maar niet op haar verjaardag! Niet als ik een keuze heb. En die keuze heb ik hier. Al doet het zeer.
Gisteren ook voor het eerst in 5 weken al mijn kinderen weer rond de tafel.
En omdat Wies pyromaan is (en ik ook), de vuurkorf aan. Met mijn zelfgezaagde en gekapte hout. Broodjes bakken, marshmellows smelten.
En dan een moment dat ik voor geen duizend tweetups had willen missen.
Als iedereen behalve Fenna naar binnen is, zegt Fenna:
Bedankt. . . .Voor dat gedichtje . . .
ze bedoelt deze: opvoeden 4
Ik stamel nog wat, dat het gemeend is, maar besef dan dat woorden er niet meer toe doen.
#blogpraat iets missen en iets krijgen http://t.co/ukC7iLq8
Wat geweldig… Ik vond het gedicht zo mooi dat ik het hier thuis hardop heb voorgelezen. Herkenbaar, woorden die je alleen kunt begrijpen als je een ouder bent. Hoe bijzonder is het als je eigen dochter het waardeert?! Daar kunnen geen duizend ontmoetingen met niet-familieleden tegenop!