Bijna had ik dit blog niet geschreven.
Omdat het een dubbel negatief is, en dat maakt nooit een positief.
En toen bedacht ik dat juist het schrijven ervan een mooie poging zou zijn om er toch een positief van te maken. We gaan zien of dat lukt.
De dubbele negatief begint met een gratis krant. Ze willen allemaal zo graag abonnees dat je met een beetje paper-hoppen een heel jaar gratis de krant kunt lezen. Wij doen het af en toe.
Soms is het leuk. Veel vaker ontdek ik dat ik iets tegen kranten heb. Vooral tegen columnisten, papieren bloggers.
Want die papieren bloggers houden, in tegenstelling tot de bloggers die ik op internet volg, een muurtje op. Van achter dat muurtje gooien ze met cynisme. Een kleverig, stinkend goedje. Je blijft het ruiken.
Het is een soort vermaak dat ik voorgoed ben ontgroeid. Ook de humor die er op gebaseerd is. De humor die kritiek levert op onze maatschappelijke gedragingen.
Vroeger keek ik er juist graag naar. Vooral als het meedogenloos goed was. Jiskefet en zo.
Ik herinner me “30 minuten” van Arja Ederveen. Pijnlijk goed, alles klopte.
“Ja, zo is het precies!”
Maar na afloop bedacht ik wat ik nu eigenlijk gezien had. Een zorgvuldige imitatie van precies die dingen die ik vreselijk vind. Een genant soort aapjes kijken. Fascinerend, maar ook heel erg op afstand. En lekker bevestigend.
“Daar hoor ik lekker niet bij”
Er zit weinig liefde in. Het is het oordelen op buitenkant. Ik ontdekte dat het een soort humor was die ik niet meer kon waarderen.
Daarom heb ik ook nooit van Koefnoen gehouden.
Niet veel later zag ik Ali B. Op volle toeren. Dat was een programma dat precies het omgekeerde deed. In plaats van het bevestigen van alle oordelen die ik had over Nederlandse artiesten, liet dat programma ze mij op een andere manier zien. Een manier die mijn hart opende.
Kijk, zo kan het ook.
Jammer dat die papieren bloggers dat nog niet door hebben. Jammer dat ze vinden dat ze nog steeds dat scherpe, meedogenloze, cynische toontje nodig hebben, waarmee ze van alles afserveren.
Niks, vind ik het.
Maar ja. Ik wil eigenlijk geen blog schrijven over iets dat ik niks vind. Dan ga ik het afkraken afkraken.
Maar intussen heeft de blogmagie gewerkt. Al schrijvende ben ik er achter gekomen wat het positieve is van deze dubbel negatief.
De bloggers die ik volg.
Dat zijn de columnisten die ik graag lees. Die hebben geen muurtje. Die laten zichzelf zien. Die kijken met liefde naar de wereld. Of met boosheid. Maar die boosheid is altijd te herkennen als liefde.
Dat is mijn positief. Dank dat jullie er zijn.
Elja
Liesbeth
Ruud
Peter
Hendrik-Jan
Kitty
Xandra
Marloes
Sonja
Agnes
P.S.
Is er iemand die me kan helpen met een andere dubbel negatief?
Ik zoek het positieve woord voor onvoorwaardelijk.
Zuid wil wat, maar is te zwak om tegen Noord te bieden
Onvoorwaardelijk biedt ik U eeuwig leven
Nooit zeggen wie je werkelijk bent
Sprookjes om bij weg te dromen
Onvoorwaardelijk blijft de eenzaamheid
Een leven lang op weg .. nooit aangekomen.
Dank Jacob Jan, dat ik in dat rijtje mag staan – daar maak je me blij mee! Net zoals met je blog.
Schrijven over wat je bezighoudt zonder muurtje, daar gaat het om. Daar hoort bij dat je je soms kwetsbaar opstelt en dat is eng. Soms. En wonderlijk genoeg wordt het steeds minder eng.
Bloggen is prachtig!
Een poging: het positieve woord voor onvoorwaardelijk is liefdevol.
Als in echte liefde, dus onzelfzuchtig en zonder angst gekwetst te worden. Zoals we onvoorwaardelijk van een baby houden, omdat we van een baby nog niets te verwachten hebben.
Verwachtingen creëren teleurstellingen, die we met voorwaarden proberen te omzeilen.
Zoiets, ongeveer.
mooi Erik
Allereerst dank voor de vermelding. En wat een prachtige blogpost heb je weer eens geschreven! Ik kan me helemaal vinden in de strekking van je betoog en de ontwikkeling die je hebt doorgemaakt. Het is inderdaad wonderlijk hoe je door de jaren heen geleidelijk aan een bepaalde richting kunt uitgaan zonder dat je dat meestal doorhebt. Af en toe omblikken is nuttig en soms confronterend, maar altijd nuttig voor zelfreflectie.
Een positieve invulling van ‘onvoorwaardelijk’ viel me best zwaar. Ik kom niet verder dan hartstochtelijk. Maar het is erg afhankelijk van de gekozen context. Het valt niet mee om ‘met hart en ziel’ of ‘vol van vertrouwen’ in één (positief) woord te vangen.
Ja, vreemd is zoiets.
Ik was fan van Koot en Bie, en vond Koefnoen helemaal niks.
Ik durf me niet echt te wagen aan een vergelijking. Als ik dat wel zou doen zou ik zeggen dat in de typetjes van Koot en Bie meer liefde zit. Maar ik weet niet of dat waar is.
Wat interessanter is, is hoe ik Koot en Bie nu zou waarderen. Ik kan er nooit meer met verse ogen naar kijken, dus daar kom ik niet meer achter.
Hartstochtelijk is mooi, maar het is inderdaad erg afhankelijk van context, zie ik nu. Want in het geval van iemand onvoorwaardelijk accepteren, zou ik dat woord niet gebruiken.
Misschien heb je inmiddels al het antwoord gevonden? Ik dacht aan ’toegewijd’.
hee hoi, leuk om wat van je te horen 🙂 toegewijd is mooi.
Maar inderdaad, alle antwoorden zijn contextgebonden. Hoewel k deze wel breed vind